Hoe plasvriendelijk is Rotterdam als alles gesloten is?

Rotterdam - De laatste column van 2021 van onze columnist Rachid Benhammou is een echte zeikcolumn. Rachid vraagt zich in De Havenloods van komende week af waar je in Rotterdam kunt plassen als alles gesloten is.

‘Nu alles weer dicht is en de kerstvakantie de Rotterdammer uitdaagt creatief om te gaan met al die vrije tijd, nemen de hobby-wandelaars de stad weer over. Bepakt met rugtas, muts en in hun handen de welbekende coffee-to-go. Maar Rotterdammers zijn ook wereldkampioen zeiken en waar moeten al die zelfbenoemde gezondheidsgoeroes nu terecht voor hun hoognodige plasjes?

Geen paniek. Je zou het niet zeggen maar Rotterdam is in 2017 uitgeroepen tot meest plasvriendelijke stad. En een jaar later stelde het college een heuse ‘Zeiknota’ vast. Hierin werd de bouw van nieuwe openbare toiletten beloofd en bestaande toiletten zouden beter toegankelijk worden. Ook begon de stad een proef van twee jaar, waaraan zeven cafés, restaurants en hotels meedoen. Wanneer je blaas in opstand begint te komen, moet je dus op zoek naar een groene sticker met daarop de tekst Free Toilet. 

Ikzelf heb nooit zo een groene sticker gezien, maar dat zal ongetwijfeld komen doordat ik meestal te dronken ben wanneer ik in de buurt van een horecagelegenheid vertoef. Dan is alles blauw. Het zou mooi zijn wanneer andere horecazaken ook zo gastvrij zijn en niet een euro vragen om je blaas te kunnen legen. Of verplicht een consumptie te nuttigen. Om vervolgens weer te moeten zeiken.

Hoe is het nu met die proef, ooit op initiatief van Leefbaar Rotterdam opgestart? We zijn immers een paar jaar verder. Zijn er toiletten in de buitenruimte bijgekomen? Blijven ze schoon? Los daarvan; ik heb me altijd verwonderd over het feit dat in andere ‘wereldsteden’ het normaal is dat je snel en gemakkelijk de binnenkant van een toilet kunt bewonderen. In heel Nederland hebben we net zoveel openbare toiletten als in Londen of Parijs; ongeveer 400.

Hier moet je dus hopen bij de gratie Gods én horecaondernemers om naar je eigen gezeik te kunnen luisteren. Of je wilt, naast een boete, bij temperaturen van rond het vriespunt, ook een bevroren geslachtsdeel riskeren, wanneer je een steegje bezoekt of een boom wilt ‘knuffelen’. Kun je voorstellen hoe moeilijk het is voor vrouwen. Hoe ze zich in alle bochten moeten wringen om zich aan te passen aan een maatschappij waar een penis de norm is. En dat terwijl Nederlandse vrouwen ruim vijftig jaar geleden al openbaar plasrecht eisten. Het is tijd dat de rest van de samenleving dat ook doet. Want ook ouderen en kleine kinderen hebben het recht om te zeiken. Misschien komt het volgend jaar wel goed als we een nieuw zeikcollege krijgen.’

Rachid Benhammou is cultureel ondernemer en freelance journalist.