Deze wijk is al voorzien van een glazenwasser, maar: ‘In de nieuwe huizen zitten nog niet eens kozijnen!’

Rotterdam - Onze columnist Wendy Verhoeven schrijft deze week over een mysterieus briefje dat ze zag hangen in de Tarwewijk: ‘Deze wijk is al voorzien van een glazenwasser. Dus ergo hier is niets te halen.’ Dát prikkelde haar nieuwsgierigheid!

Zaterdagochtend. Tevreden wandel ik met mijn boodschappen het Afrikaanderplein af en laat de drukte van de markt achter me. ‘Tomaten, 2 euro de kilo! Verse …’ Het geroep van marktkooplui vervaagt met iedere stap wat meer. Lekker, rust.

Ik draai mijn hoofd naar het zonnetje en blijf met mijn ogen dicht even stil staan. Een voorbijgaande metro doet de grond zachtjes trillen, een auto toetert. Dan brengt een windvlaag de rivier naar mijn neus. Mmm, de Rijnhaven ruikt bekend: een zilte mengeling van zeewier, smeerolie en de roest van een vermoeide scheepsboeg. Zo ruikt Rotterdam dus voor mij.

Terwijl ik wacht bij het stoplicht lees ik de stickers op de paal. Ik ben een liefhebber van paalpraatjes. Vandaag tref ik weer een pareltje. In strakke plakletters staat er: Voel je vrij om hier nieuwsgierig te zijn. Fantastisch! Meteen wil ik deze geweldige vondst aan anderen laten zien, maar niemand kijkt. 

Groen. Als afscheid laat ik mijn vingers over de letters glijden en beloof mezelf vandaag extra nieuwsgierig te zijn. Aan de overkant voeg ik de daad bij het woord. In plaats van naar huis te gaan, sla ik de hoek om. Ik heb de tijd. Nee, beter: ik laat de tijd me nemen. 

Dus slenter ik langs de oude meelfabriek en dan dieper de Tarwewijk in. Op een onbeduidend groenstrookje zonnen wat duiven. Verderop voetballen jochies op het pleintje. Doelpunt! Ik groet een vrouw die onkruid uit haar tuin trekt: ‘Goedemorgen.’ ‘Goedemorgen.’ 

De vrouw woont tegenover de bouwplaats van de Mijnkintbuurt. Aan het hek wappert een handgeschreven briefje. In opvallend krullerige letters staat geschreven: “Deze wijk is al voorzien van een glazenwasser. Dus ergo hier is niets te halen. Tenzij je cash ken betalen. Kopen ken altijd. Niet proberen! Gr. deglznwssr.’’

Huh? Verwarrend! In de nieuwe huizen zitten nog niet eens kozijnen, laat staan ramen om te zemen. Maar kan ik deze wijk nou wel of niet kopen? En wat kost dat dan? Het lijkt wel Monopoly!

Moedig besluit ik het nummer op het briefje te bellen. De telefoon van de ramenbaas gaat over. Voicemail, shit. Ik probeer het opnieuw. Weer de voicemail. Ik spreek mijn naam en telefoonnummer in. Spannend, zal hij me terugbellen? (Voel je vrij om hier nieuwsgierig te zijn).’

Wendy Verhoeven verwondert zich over zichzelf en haar leven in Rotterdam.