‘Je deur stond open, ik dacht dat je gekidnapt was!’

Rotterdam - Onze columnist Wendy Verhoeven schooierde door Katendrecht toen ze een man bezorgd bij de voordeur van zijn buren zag staan: ‘Ik ben bang dat er wat gebeurd is.’

‘Het is vrijdag. Ik schooier een rondje over de Kaapse Markt en loop weer terug naar huis. Onderweg valt mijn blik op een oude man. Hij draalt geïrriteerd voor een openstaande voordeur. Steeds verplaatst hij zijn gewicht van zijn ene naar z’n andere been: links -wiebel- rechts. Met een beetje fantasie zou het een dansje kunnen zijn. Zwiert u maar! Ik dagdroom vrolijk voort, tot ik zijn voeten zie. Huh, hoe heeft deze man het voor elkaar gekregen om het klittenband van zijn sandalen verkeerd-om vast te krijgen? Wonderlijk.

Waarschijnlijk voelt hij dat ik naar hem kijk, want het volgende moment beent hij op me af. ‘Goedemorgen meneer’, knik ik op m’n zonnigst. ‘Nou, dat weet ik zo net niet, want bij mijn buren staat al de hele ochtend de deur open!’ snauwt hij. ‘Kijk dan.’ Ik knik -open- en zwijg ietwat beduusd. 

‘Eigenlijk ben ik bang dat er wat gebeurd is’, vertrouwt hij me met zachtere stem toe. Ik vraag of hij al heeft aangebeld of geroepen. Hij kijkt me verschrikt aan. ‘Denkt u echt dat we dat moeten doen? Ik maak me wel zorgen, maar dat durf ik niet hoor.’ Een ogenblik staren we allebei naar zijn verwarde sandalen. 

Met een roffel op de deur maak ik een einde aan de impasse. Het zal wel loslopen, toch?
‘JOEHOE, HALLO?!’ Ergens vanuit het huis hoor ik een jonge vrouw weifelend vragen wie daar is. Stiekem ben ik een beetje opgelucht. ‘De buurman!’ roep ik vrolijk.

‘U bent helemaal niet een buurman’, zegt de buurman plots nijdig. ‘Nu denkt zij dat ik een raar stemmetje heb.’ Inmiddels staat de vrouw beneden. Boven haar hoofd groeit een vraagteken. Ze taxeert mij (onbekend, maar ongevaarlijk) en kijkt vervolgens naar de buurman. ‘Ja, je deur stond open en ik dacht dat je gekidnapt was!’ Ik schiet in de lach, maar hij is bloedserieus. Zij kijkt mij aan. Ik haal mijn schouders op.

Alsof het geen totaal absurde situatie is, begint de vrouw rustig uit te leggen dat het binnen muf rook en ze wilde luchten. ‘Moet je ook maar niet zulk raar macrobiotisch eten koken!’ blaft de buurman haar toe en stuift dan weg. Ik zie ook mijn kans: ‘Oké doei.’ Als ik verderop achteromkijk staat ze nog steeds in de deuropening.’

Wendy Verhoeven verwondert zich over zichzelf en haar leven in Rotterdam. Je kunt haar volgen via @LovesKoffie op Twitter.