Jevieljo is klaar met het snelle geld, hij krijgt nu een kindje en eindelijk een eigen huis

Rotterdam - In ‘Rotterdammers met een randje’ portretteert Peter van Drunen de mensen die hij ontmoet bij de Nico Adriaans Stichting (NAS), die zich inzet voor Rotterdamse dak- en thuislozen.

Met een grote grijns parkeert Jevieljo zijn scooter tegenover de woning in de Beverwaard die hij binnenkort hoopt te betrekken. Achterop zijn vriendin Shivana en tussen hen in, onzichtbaar maar voelbaar, hun ongeboren kind. Na een lange tijd dakloos te zijn geweest, hoopt Jevieljo nu eindelijk op een eigen huis. “Het voelt als een enorme opluchting”, vertelt hij, terwijl hij zijn blik over de gevel laat dwalen. “Er gaat nu zoveel door me heen.”

Rugzak vol dromen

Jevieljo, nu 21, kwam op vijftienjarige leeftijd vanuit Suriname in z’n eentje met een rugzak vol dromen naar Nederland. “Voor mij was dit een nieuw wereldje.” Maar verleid door verkeerde keuzes en foute vrienden, belandde hij in de gevangenis. “Ik wil daar niet teveel over kwijt. Het is allemaal gebeurd. Ik heb er ook veel van geleerd.” 

De jongeling is kritisch op zichzelf, maar vooral blij met de lessen die hij heeft geleerd. “Veel fouten die ik toen maakte, bijvoorbeeld een straatoverval, zou ik nu nooit meer maken. Het levert niks op. Snel geld gaat weer snel weg. Je kan maar beter hard werken. Dan komt het langzamer in je zak, maar dan duurt het ook langer voor het weg is.” 

Gevangenis

Toen hij vrijkwam uit de gevangenis was hij net achttien en moest hij met een berg schulden vanaf nul beginnen. Zijn dieptepunt was toen hij als dakloze zoveel mogelijk tijd in de trein doorbracht om warm te blijven. “Ik leefde van halte naar halte. Ik weet nog dat ik een keer wakker werd in Arnhem en dacht: waar de fuck ben ik?” Ondanks dat hij in treinen sliep en van bank naar bank hopte, werkte Jevieljo fulltime als chef in de horeca. Daar ontmoette hij Shivana met wie hij soms tot drie uur ’s nachts diepgaande gesprekken over het leven voerde.

Tranen

Wat zij voor hem betekent? “Het gaat er niet om wíe ze voor me is, het gaat erom wát ze van me is”, antwoordt hij resoluut. “Zij is gewoon de helft van mij.” Er volgt een stilte, waarin Shivana volschiet en haar tranen achter haar hand probeert weg te vegen. “Zij kent mij beter dan ieder ander”, vervolgt Jevieljo. “Ze weet waar ik vandaan kom. En nu krijgen we een kleine samen.” 

De intense liefde tussen de twee is voelbaar. “Hij bleef maar werken, ging altijd door”, zegt Shivana over de tijd dat Jevieljo er slecht aan toe was. “Door zijn mentaliteit heb ik er nooit aan getwijfeld dat het goed zou komen.”

Nico Adriaans Stichting

De ommekeer kwam toen Jevieljo hulp zocht bij de Nico Adriaans Stichting (NAS). Hier vond hij niet alleen onderdak in jongerenvoorziening Kapershoekseweg in Hoogvliet, maar ook de steun en begeleiding die hij nodig had om zijn leven weer op de rails te krijgen. “Ik kwam met drie tassen en vertrek nu met veertien dozen.” Met zijn begeleider Ediño bouwde Jevieljo geleidelijk zijn leven op. “Ediño voelde niet als coach, meer als maatje of broer die naast me kwam staan en mij onder zijn vleugels nam. De band werd alleen maar sterker en nu staan we hier, voor mijn eigen woning. 

Ediño legt uit waarom Jevieljo één van zijn topcliënten is. “Zijn motivatie om het goede te doen in het leven. Continu doorgaan. Werk volhouden. Hij heeft toekomstplannen en zorgt goed voor de mensen om zich heen. Hij begrijpt ook veel en gaat goed met tegenslagen om.”

Woning

Glunderend lopen ze door de woning, die met iets meer dan veertig vierkante meter net groot genoeg is voor het kersverse gezin om een mooie start te maken. Dat muurtje tussen de woonkamer en de slaapkamer helpt. “Het is groter dan ik had verwacht”, zegt Jevieljo als hij binnenkomt. 

Langzaam maar zeker daalt bij hem het besef in dat hij vader wordt. Welke les hij zijn kind wil meegeven? “Ik zou mijn kleine nooit zeggen dat hij of zij mijn pad niet zou mogen bewandelen. Dat klinkt gek, omdat het een moeilijke weg is geweest, maar ik heb er ook superveel van geleerd. Wat ik mijn kleine wel wil meegeven, is nooit opgeven en altijd doorzetten. Altijd je doel voor ogen hebben en ervoor gaan.”