‘Laat de levenslust van Marco een inspiratie zijn’

Rotterdam - Op indrukwekkende wijze nam de ernstige zieke Marco van den Wildenberg (50) zondag in De Kuip afscheid van zijn club, zijn stadion en zijn mede-supporters. Hij zal voor altijd in het hart van zijn kameraden op de tribune zitten. Zondag neem hij afscheid van zijn familie, in hun café ‘t Vinkje. Onze columnist Jet Sol kent Marco al heel lang en neemt op deze plek afscheid van hem.

Dag Marco  

Op het veld van De Kuip werd Marco van de Wildenberg op zondag 22 augustus toegezongen  door het legioen. ‘You never walk alone’, klonk het vol overgave. Ondersteund door zijn zoon zagen  we hoe Marco het als een kampioen in ontvangst nam. Met gebalde vuist en hevig geëmotioneerd  overvallen door zoveel warmte. ‘Marco. Voor altijd in ons hart’, stond er op een enorm spandoek.  Hij nam afscheid van zijn zo intens geliefde Kuip en het legioen gaf hem de liefde, die een  stervende man zo goed kan gebruiken, in drievoud terug. Alle grote muilen met een dikke brok in  de keel. Sterk spul, dat Feyenoord-virus. 

Lees verder onder de foto.

Marco met zijn zoon Joey in De Kuip. (Foto: Tom Bode/Feyenoord)

Een paar weken daarvoor was het zwaard van Damocles gevallen. De prognose was bitter en  eenduidig. Overleven en behandelen niet meer mogelijk, de tijd die nog op de teller stond zou kort  zijn. Voor Marco kwam dit niet als verrassing schreef hij daarna op zijn blog. Zijn openheid over de  klootzak die kanker heet, en die hem al 30 jaar lastig bleef vallen, is bewonderenswaardig. Hij  relativeerde eindeloos en bleef 30 jaar lang zo optimistisch als mogelijk. Gelardeerd met  galgenhumor dieselde Marco steeds door. 

Maar dit keer was het anders. Hij had er ook al over nagedacht als het einde dan echt voor de deur zou staan. Want ergens wist hij dat het dit keer niet goed zat en hij geen uitstel meer kon krijgen. Hij had besloten dat hij na dertig jaar wel genoeg  pijn had gehad. Het was genoeg geweest en hij wilde zelf zijn einde regisseren. Het leven is nog te kort om lang te sterven, moet hij hebben gedacht. Euthanasie. Als je net je vijftigste levensjaar hebt aangetikt. 

Vanaf dat moment kreeg hij vleugels, zo leek het. Vastbesloten wilde Marco er nog uithalen wat  erin zat. En hij wilde de mensen die hij zo lief heeft niet zomaar achterlaten, hij wilde ze nog overladen met cadeaus, voorzien van een liefdevolle en persoonlijke boodschap. Een weekend weg met zijn gezin. Een laatste rit op de motor, mensen bezoeken die van betekenis zijn. Zijn zus zette een tattoo die de liefde voor broer en zus symboliseerde. 

Zo ongeveer iedere post die ik voorbij zie komen op zijn social media is er één uit het hart. Het ontroert me diep, en niet alleen mij. Het  moet voor Marco inmiddels wel duidelijk zijn dat hij niet vergeten zal worden, en dat er veel mensen zijn die van hem zullen blijven houden. Laat de levenslust van Marco een inspiratie zijn van hoe je het leven kunt omarmen, hoe je het leven op tot de laatste druppel kunt opdrinken. Ik wens vurig dat die laatste druppels hem hemels zullen smaken. 

Woensdag 1 september is de dag dat hij naar de eeuwige grasvelden van De Kuip zal  gaan. Goede reis Marco, bij het volgende doelpunt zullen we op jou proosten. 

Jet Sol.