De gruwels en de toekomst van Het Park bij de Euromast

Rotterdam - Als er niets meer te doen is, en we thuis tegen de muren opvliegen; dan zijn er parken. En die waren populairder dan ooit in 2020. Ze worden deze maand extra in het zonnetje gezet tijdens de Rotterdamse Parkenmaand. Eén van onze mooiste parken ligt aan de voet van de Euromast. In 2022 moet dat park weer net zo mooi zijn als het ooit was.

door Emile van de Velde

“Kijk, moet je nou zien, wat een gruwel!” Met weidse armgebaren beent Wim Pijbes Het Park in. Pijbes weet ondertussen blindelings de zwakke plekken te vinden. Maar hij blijft zich opwinden. Uit bevlogenheid. Want het is een missie geworden om Het Park weer de allure te geven die het ooit had. Zoveel is wel duidelijk als we anderhalf uur later elke steen, elke boom en elke ingang besproken hebben.

Sinds een jaar knappen gemeente en Stichting Droom en Daad (waarvan Pijbes directeur is) samen Het Park op. Het Rijksmonument moet weer worden zoals het bij de aanleg in de tweede helft van de negentiende eeuw was. Toen, tijdens de industriële revolutie, maakte Rotterdam een groeispurt door. Dat betekende meer steen, meer mensen én meer behoefte aan ontspanning. En eigenlijk kon dat alleen in de Oude Plantage, bij de Esch.

Dat was niet genoeg.

Pijbes: “Rotterdam moest een echt stadspark krijgen. Er was verder niets te doen en mensen wilden naar buiten. Om te wandelen. Om in de open lucht te zijn. Eigenlijk was de situatie toen precies zoals dit jaar tijdens de lockdown.”

En dat park kwam er, ontworpen door vader en zoon Zochers, boomkwekers uit Haarlem. Met als inspiratie de Engelse landschapsstijl. Hun plannen liggen natuurlijk bij Pijbes op kantoor. Voor hem is het duidelijk waar het misgegaan is (’verslonst’ is misschien het juiste woord), én hoe het weer moet worden.

“Kijk”, zegt hij als we aan de oostkant onze wandeling beginnen. “Hier zie je al wat we willen. De paden zijn licht van kleur en lopen nergens recht. Ze moeten een kromming hebben, dat stimuleert waar een park voor bedoeld is: voor peinzen, mijmeren. En er moeten glooiende grasvelden zijn, géén kaarsrechte oevers. Met een strakke scheiding tussen pad en begroeiing.”

Al snel wordt duidelijk wat hij bedoelt. We komen op plekken waar verschillende paden (’je ziet niet eens of het fiets- of wandelpaden zijn!’) elkaar kruisen, met ieder een eigen tegel-, grind- of asfaltsoort. Pijbes lacht honend bij het zoveelste voorbeeld: “Dit kan toch niet!” Ook de lantaarnpalen moeten eraan geloven. “Die zijn in de Rotterdamse stijl, maar die stijl is bedoeld voor het centrum, niet voor in het park.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Verschillende paden met ieder een eigen tegel-, grind- of asfaltsoort. ‘Dit kan toch niet!’

We leren ook iets over bochten: “Na elke bocht moet er een soort cadeautje in het zicht komen, een verrassing, iets moois.” We lopen een bocht om, en zien een vuilnisbak... We lachen, als een parkwachter met kiespijn. Even later zien we na een bocht een prachtige boom. “Zó moet het.”

De wandeling gaat langs het monumentale hek aan de Westzeedijk-kant en eindigt bij de Parklaan. Dáár moet de nieuwe hoofdingang komen. De wens is om het hek daarheen te verplaatsen. De diverse ingangen worden sowieso aangepast, ze zijn in de loop der tijd veranderd in toegangswegen voor auto’s. Pijbes heeft een boodschap voor de bezoekers van de horecagelegenheden. “Auto’s horen niet in een park thuis.” En wijzend op de bolides bij de The Harbour Club: “Volgens mij komen hier behoorlijk sportieve types, die kunnen best een stukje lopen.”

Een rondleiding van Wim Pijbes door Het Park is één van de vele activiteiten tijdens de Rotterdamse Parkenmaand. Voor het complete programma, zie rotterdamseparken.nl!