‘Ik pak je hand’

Rotterdam - Wendy Verhoeven verwondert zich elke week over haar leven in Rotterdam. Ze loopt door de stad, met haar ogen wijd open en verdwaalt zich weer een weg terug naar huis. Vervolgens gaan haar fantasie en pen ermee aan de haal. Deze week: ‘Zuiderpark.’

De metro zet me af bij Zuidplein en even later loop ik de grootste achtertuin van de stad in. De middagzon weerkaatst in de sloot. Onder een bruggetje vliegen enkele meerkoeten elkaar luidkeels in de haren. Een man vist. In het voorbijgaan laat ik de tak van een treurwilg zachtjes door mijn hand glijden.

Ik ken de weg hier met mijn ogen dicht. Maar vandaag, als ik ze sluit, zie ik jou. Twintig ben je en je hebt je hardloopschoenen aan. Veertien dagen geleden wachtte het noodlot je op in deze bosjes. De lieflijkheid van het park lijkt zich het kwaad niet te kunnen herinneren.

Hier kruist ons verhaal. Het gebrek aan menselijkheid maakt me machteloos en woedend. Oog om oog, tand om tand: wetteloze beelden van twee mannen die branden vullen mijn hoofd, tot ze weer doven. Op haat groeit niets.

Wat overblijft is een verdriet groter dan het jouwe of het mijne. De stad verloor, maar ik weiger te aanvaarden dat dit het verhaal is dat ons bepaalt.

Om die reden pak ik voorzichtig jouw hand. Ik toon je de driehonderddertigduizend Rotterdamse vrouwen die ons omringen. Hoe verlaten jij hier bent geweest, is voelbaar. Op deze nieuwe maandag dragen we jouw angst en verdriet daarom samen. Je bent niet langer alleen.

Dan steek ik het kaarsje aan dat ik van huis voor je meenam. Tien uur licht en warmte zal ik als vergelding achterlaten in het park. Het is niets en tegelijk toch het beste wat ik kan verzinnen. Jij staat naast me en zwijgt. Terwijl je je veters strikt, teken ik een paar vleugels op je rug. Ga maar. Snel weg van hier, meisje. Hol tot je vliegt.

De politie roept getuigen op om zich te melden.

Zie ook @HeldOpKoffie op Twitter.