De vrolijke muren van Nina Valkhoff: ‘Door mijn opa begon ik weer aan Rotterdam te hechten’

Rotterdam - Muralist Nina Valkhoff reist de hele wereld over om vrolijke dieren op muren te schilderen. De kleindochter van Jaap Valkhoff had zelf nooit gedacht dat ze daar zó groot mee zou worden. Zelf wordt ze wat verlegen als je haar zo noemt, maar wij durven gerust te zeggen dat Nina Valkhoff een wereldster is. En deze week is ook nog onze Rotterdammer van de Week.

Door Emile van de Velde

Je schema van komende maanden: Mexico, Berlijn, Rotterdam, het Drents Museum, Portugal, Spanje..

“En dan doe ik eigenlijk een beetje rustig aan dit jaar, want in augustus ga ik trouwen. En Mexico is niet voor werk maar privé, daar komt mijn verloofde vandaan, Roberto. We wonen samen in de Agniesebuurt. In die buurt komt ook mijn eerstvolgende Rotterdamse schildering, samen met Ricardo van Zwol. De laatste muur in Rotterdam was op het Slotboomplein in Oud-Charlois. Maar het meest trots ben ik op mijn de vos op de Pompenburg bij Hofplein.”

Op het Hofplein begon je ook, daar werd je muralist.

“Mijn leven is altijd één rechte lijn geweest. Ik wist altijd al dat ik wilde schilderen. en dus ging ik naar de kunstacademie. Toen was ik zó jong, een kind nog. De opleiding heb ik niet afgemaakt. Ik ben gestopt om te gaan werken. Als muralist. Op de salsaschool waar ik toen danste, vroegen ze me de muur te beschilderen. Op het Hofplein was dat ja. En de laatste tien jaar heeft de populariteit van muurschilderingen een vlucht genomen. Ik krijg nu opdrachten wereldwijd, mijn vlucht wordt betaald, mijn hotel, ik krijg er een goed tarief voor.”

Waarom zijn muurschilderingen nu zo populair? En hoe is dat in Rotterdam?

“Ooh, Rotterdam is echt nummer één op dit gebied, veruit. Wat betreft de hoeveelheid, de grootte, kwaliteit, alles. Op een gegeven moment is het besef ontstaan dat je grauwe, lelijke buurten, grijze muren, kunt opvrolijken met grote schilderingen. Het doet iets met de mensen die er in de buurt wonen. En wat ík wil, is mensen blij maken. Daarom schilder ik ook altijd dieren. Met dieren geef je de buurt een ziel, Iedereen houdt toch van een vrolijke vos of vogel? En het is meteen educatief, als ik bijvoorbeeld en miereneter schilder die bijna uitgestorven is. Ik wist zelf trouwens niet eens dat er vossen in Rotterdam leven tot ik er eentje schilderde!”

Lees verder onder de foto.

Nina Valkhoff en haar Pompenburgvos. Foto: Roberto Martinez

Je hebt eerst wat omzwervingen gemaakt voordat je van Rotterdam ging houden hè?

“Ik ben geboren op het Eudokiaplein, vlakbij waar ik nu woon. Na een paar jaar in Noord, verhuisden mijn ouders naar Schiedam. Ik heb ook nog in Duitsland gewoond en in Vlaardingen voordat ik me echt aan Rotterdam begon te hechten. Dat kwam ook door mijn opa. Dat is Jaap Valkhoff. Hij heeft een standbeeld bij de vroegere Oase Bar in de Schilderstraat. Als ik daar langskom, ben ik trots, denk ik aan hem. Hij stierf toen ik tien was, maar ik herinner me de bezoekjes aan hem en oma nog heel goed. Ja, dan zong ie liedjes, met zijn accordeon. Voor de hele familie.”

En nu ben je gelukkig in zijn stad.

“Ik wil niet meer weg uit Rotterdam nee. We wonen goed, in ons portiek zijn geen mensen meer verhuisd sinds ik er veertien jaar geleden introk. Dat zegt wel wat. Roberto en ik denken weleens aan een koophuis, maar ja... dat is amper nog te betalen.”

Meestal sta je toch ergens op grote hoogte met een kwast joh.

“Nou, de eerste keer dat in zo’n wiebelende machine omhoog moest, stond ik met tranen in mijn ogen te schilderen. Ik heb geen hoogtevrees, iemand noemde het beweegvrees. Als zo’n cabine heen en weer gaat... pfff. Mijn hoogste klus was op de twaalfde verdieping, 33 meter hoog. Ik betwijfel of ik ooit hoger wil gaan.”

Afgelopen maand is jouw Pompenburgvos genomineerd voor een grote internationale prijs. Maar die gaat dus wel tegen de vlakte.

“Sinds ik ermee klaar ben, vind ik dat steeds erger. Ik zou mijn vos toch graag willen behouden. Misschien moet ik vragen of ze het per tegel kunnen slopen en dat ik die dan kan bewaren. Maar die vos is zes meter hoog, waar moet ik dat in vredesnaam laten? Wie een oplossing weet, mag zich melden!’