Mevrouw Haack stierf helemaal alleen, op haar begrafenis klonk slechts een jubileumgedicht

Rotterdam - Stichting de Eenzame Uitvaart Rotterdam (dEUR) verzorgt samen met de gemeente Rotterdam waardige uitvaarten voor Rotterdammers die begraven worden zonder nabestaanden. Voor elke uitvaart schrijft een dichter een speciaal gedicht dat hij of zij voordraagt. Na afloop volgt een verslag. De Havenloods plaatst dit eerbetoon. Omdat we geen enkele Rotterdammer eenzaam het graf in willen laten gaan.

Donderdag 30 november 2023, 10.00 uur
Begraafplaats St. Laurentius, Rotterdam
Dichter van dienst: Peer Hommel 
Auteur verslag: Daniël Dee

Op de laatste dag van november is er een nieuwe eenzame uitvaart. Het is in de ochtend waterkoud en de stad is verstopt onder een dikke laag mist. Terwijl ik de Nieuwe Crooswijkseweg in fiets, zie ik dichter van dienst Peer Hommel lopen. Gezamenlijke gaan we verder naar St. Laurentius. Wanneer we aankomen, rijdt ook net de rouwauto de begraafplaats op. 

Op de binnenplaats is verder iedereen al aanwezig: Mariska van de uitvaartverzorging, Eric en Nadia van de gemeente, een medewerker van de begraafplaats, Bianca en Irene van de stichting dEUR en de vier dragers. De uitvaart van vandaag is voor mevrouw Haack. Zij heeft de dubieuze eer om de vijftigste eenzame uitvaart in Rotterdam te zijn waar een dichter speciaal een gedicht voor heeft geschreven, een treurig jubileum. Om die reden is ook Marion Keete aanwezig, journaliste van RTV Rijnmond, die een verhaal voor hun website zal schrijven. 

Over Gundrun Hermine Marie Martha Haack (*22-10-1946, Wesermünde, Duitsland – †21-10-2023, Rotterdam) is buitengewoon weinig bekend. Zij is in 1988 naar Spijkenisse verhuisd en heeft daar 35 jaar gewoond. Ze had nog twee in leven zijnde broers, maar die gaven aan geen bemoeienis te willen met de uitvaart. Ook de nalatenschap zullen zij verwerpen. 

Terwijl het klokgelui klinkt lopen we naar de laatste rustplaats van mevrouw Haack. Haar graf ligt tussen twee familiegraven van de familie Van Deursen. De dragers leggen de kist op de houten draagbalken en blijven bij het graf staan. Mariska geeft meteen het woord aan dichter Peer Hommel. Zij leest haar gedicht voor en legt het op het graf. Ze heeft haar gedicht met de hand geschreven, wat het op de een of andere manier een persoonlijk tintje geeft. Voor de laatste groet staat er een emmertje met zand en een schepje klaar, maar niemand maakt daar gebruik van. Een voor een lopen we naar de voet van de kist om nog eenmaal te buigen. De vier dragers laten daarna de kist in het graf zakken. Gezamenlijk lopen we terug naar de poort. De zon probeert door te komen, maar dat lukt nog niet, al is de mist inmiddels aan het optrekken.

Voor mevrouw Haack

ik stel me voor
een grauwe havenstad die niet de mijne is
een verjaardag in oktober
u moet een jaar of achttien zijn geweest
the animals rising sun
door slanke vingers uit de hoes getrokken

meiden slaan hun jas dicht onderweg
naar het grote warme feest
tellen sigaretten stiften lippen
klik klak arm in arm klik klak langs de kade
beloven broers en vaders
voorzichtig te zijn

langs de Wezer en de Geeste
moet zijn gedanst op tweeëntwintig oktober
gehuldigd en gevierd
omhelst gedronken gelachen en gesproken
want zeehavens kennen diepgang
haar meisjes een aanlegplaats

ik stel me voor
dat u het water niet kon missen
als de visite die u achterliet
toen u het uwe ruilde voor de Maas
voor een verjaardag in Spijkenisse
vrouw van tweeënveertig

zong u keihard mee op de A1 in achtentachtig
in uw fast car to anywhere
had u gelakte nagels
een handtas en pumps op de passagiersstoel
blote voetjes op het gaspedaal
bent u niet vergeten
voorzichtig te zijn

deze herfst
in die grauwe havenstad van ons
op zuid in de Motorstraat
één dag voor uw verjaardag
werd er niet gevaren
geen kaarsjes uitgeblazen
bleef u
vrouw van zesenzeventig


© gedicht Peer Hommel © verslag Daniël Dee