Meneer Jorna werd volkomen alleen begraven, zelfs waar hij ‘s nachts sliep is niet bekend...

Rotterdam - Stichting de Eenzame Uitvaart Rotterdam (dEUR) verzorgt samen met de gemeente Rotterdam waardige uitvaarten voor Rotterdammers die begraven worden zonder nabestaanden. Voor elke uitvaart schrijft een dichter een speciaal gedicht dat hij of zij voordraagt. Na afloop volgt een verslag.  De Havenloods plaatst dit eerbetoon. Omdat we geen enkele Rotterdammer eenzaam het graf in willen laten gaan.

Woensdag 25 oktober 2023, 08.30 uur
Begraafplaats St. Laurentius, Rotterdam
Dichter van dienst: Peter Swanborn 
Auteur verslag: Daniël Dee

Het is voor het eerst na de zomer nog donker wanneer ik op de fiets naar de St. Laurentius begraafplaats ga voor twee nieuwe eenzame uitvaarten. Het is dan ook nog vroeg en de dagen worden zienderogen korter. Aan de frisheid buiten is eveneens te merken dat het nu echt herfst is geworden. Hoewel het me ook niet zou verbazen als zou blijken dat deze oktober warmer was dan gebruikelijk. Er staat in ieder geval praktisch geen zuchtje wind. 

Eenmaal op het terrein van de begraafplaats is er inmiddels genoeg licht aan de hemel dat de lantaarnpalen uitgaan, maar het is zwaarbewolkt, dus de wereld oogt nog grauw. Bianca is al aanwezig met een medewerker van de begraafplaats. Niet veel later komt Mariska van de uitvaartverzorging, de dragers en ook de rouwauto met de overledene. De chauffeur van de rouwauto opent de achterklep en haalt er eerst een zwarte rugzak uit die voor de kist ligt. In de rugzak zitten wat persoonlijke bezittingen van de overledene, die gaat in de kluis van de uitvaartverzorging. Iets voor half negen voegen zich ook dichter van dienst Peter Swanborn en Erik van de gemeente bij ons. 

Ons kleine groepje is aanwezig voor de uitvaart van Servatius Maria Jorna (*31-03-1964, Maastricht – †14-10-2023, Rotterdam). Er is weer nagenoeg niets bekend over de overledene. Dhr. Jorna is overleden in het Maasstadziekenhuis aan de gevolgen van een bacterie. Zijn kist moest na de verzorging dan ook direct gesloten worden. De enige persoonlijke bezittingen die hij bij zich had waren zijn paspoort, zijn rijbewijs, een ketting en sleutels. Zelfs een vast woon- of verblijfplaats is er van hem niet bekend. 

Met het vertrouwde klokgelui lopen wij achter de kist naar het graf, alwaar het bijna misgaat. Door gebrek aan ruimte verliest een van de dragers kort zijn evenwicht en helt de kist vervaarlijk, maar wonderwel weten de dragers de kist weer recht te trekken en netjes op de houten balken te zetten. 

Aan het graf geeft Mariska het woord aan Peter Swanborn. Terwijl de vier dragers bij de kist blijven staan, leest Peter zachtjes zijn gedicht voor. Na afloop laten de dragers de kist zakken en kan iedereen nog persoonlijk aan het graf afscheid nemen. 

En terwijl wij teruglopen naar de ingang van de begraafplaats voor de volgende uitvaart, wordt de kist afgedekt met zand. De volgende eenzame begrafenis is over een half uur, zijn kist zal er bovenop komen.


DE MEESTE MENSEN SLAPEN IN EEN BED
            voor Servatius Maria Jorna, overleden 
            op 14 oktober 2023, 59 jaar oud

De meeste mensen slapen in een bed.
Een enkeling op de bank, in de luie stoel
voor de teevee, blauwe flitsen op het scheef

gezakte lijf, maar de meeste mensen slapen
in een bed. Het bed kan groot zijn, als kinderen
vroeg wakker binnenspringen, zich tussen slaperige

ouders wringen. Het bed kan smal zijn voor wie
genoeg heeft aan zichzelf, een hoog laag voor wie
slecht ter been. De meeste mensen slapen in een bed.

Maar u, Servatius Maria, zo las ik in de brief
van de gemeente, afdeling Stedelijke Zorg, van u
was ‘geen laatste woonadres’ bekend. Waar sliep u?

Op het station? In een bushokje? Of bleef u ’s nachts
liever wakker, alert op geluid, gevaar? Sliep u overdag
onder een brug, in een portiek, een goedkope bioscoop?

Nu ligt u in rij 3, graf nummer 8. Boven uw vermoeide
hoofd houden eik, linde en cipres de wacht, het eeuwig
ruisend dak van uw groenfluwelen hemelbed. Slaap zacht,

Servatius Maria Jorna, slaap zacht.

© gedicht Peter Swanborn © verslag Daniël Dee