Afvalheld Eric Alblas stopt met leven en heeft daar geen bedenktijd meer voor nodig

Rotterdam - Eric Alblas zou nooit oud worden, zeiden de artsen bij zijn geboorte. Nu is hij 63. En gaat het écht niet meer. Eric wil in april uit het leven stappen. Maar eerst wil de bekende Rotterdamse zwerfvuilraper nog netjes afscheid nemen van alle mensen die hem kennen, die hem op social media volgen. Met onder meer dit interview.

Door Emile van de Velde

Euthanasie

In kleine kring vertelde Eric een tijdje geleden al over zijn beslissing. Het leven wordt te zwaar, de pijn te hevig. Zondag 12 maart maakte hij het nieuws openbaar voor al zijn volgers op Twitter en Facebook.

“Mijn berichten worden vaak 100.000 keer gelezen, ik heb zulke fijne contacten via social media. Ik vind dat ik van al die mensen op een nette manier afscheid moet nemen. Ik ga niet plotseling, ik spring hier niet van mijn balkon. Mijn vader is overleden aan een hartaanval. Die was opeens weg. Terwijl ik nog zóveel aan hem had willen vragen. Mijn moeder stuurde me in coronatijd een bericht dat ze ging stoppen met eten, drinken en medicijnen. Met haar heb ik nog tijd gehad om te praten, om te lachen. Ik kies voor haar manier.”

Hemofilie

Eric werd geboren met en ernstige vorm van hemofilie. Zijn bloed stolt niet. En vanwege interne bloedingen komt er in de loop der jaren steeds meer slijtage aan de gewrichten, en is er steeds minder aan te doen.

“Ik zou voor mijn tiende in een rolstoel zitten, zeiden de artsen tegen mijn ouders toen ik geboren werd. Dat heeft nog tot mijn 53e geduurd. Nu val ik soms uit mijn stoel en lig ik hier hulpeloos op de grond, moet ik naar de voordeur kruipen en om hulp roepen. Dit jaar ben ik al zes keer door een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Soms hoeven mensen alleen maar van drie meter afstand naar mijn been te wijzen en zit ik al tegen het plafond van de pijn. Joh, ik ben al zó lang bezig met de gedachte om er een eind aan te maken. Ik sprak pas een arts die me tien jaar geleden heeft behandeld. Hij vroeg destijds hoeveel pijn ik op een schaal van 1 tot 10 had. 25, zei ik. Daar schrok hij van. ‘Je was er toen al klaar mee’, zei hij nu.”

Tarwewijk

Eric Alblas is een bekende verschijning op straat vanwege de lange tochten die hij met zijn scootmobiel door de stad maakt, afvalgrijper en vuilniszakken bij de hand om Rotterdam schoon te houden. Maar hij was eerder óók al vrijwillig actief in de Tarwewijk. Om daar met het buurtpreventieteam de wijk op orde te krijgen.

“Ik vind dat ik mijn rol in de maatschappij vervuld heb, dat helpt wel om nu afscheid te nemen. Ik heb me jarenlang vrijwillig ingezet. Zeker sinds ik niet meer kan werken. Ik was licht- en geluidstechnicus bij popconcerten in Matrix, B14 en De Twijfelaar. En ik heb een eigen rijschool gehad. Toen dat echt niet meer ging, heb ik besloten me voor mijn omgeving in te gaan zetten. In de Tarwewijk deed ik de centrale voor het buurtpreventieteam op straat. Later verhuisde ik naar Maasveld van Laurens, aan de Maashaven Oostzijde, omdat ik gewoon te veel zorg nodig had. Ik wilde hier in de Afrikaanderwijk ook in een buurtpreventieteam, maar daar zaten allemaal mensen in die alleen hun handtekening kwamen zetten voor hun uitkering en weer weg gingen. Daar wilde ik niet bij horen. Toen ben ik het zelf gaan doen.”

Rotterdammer

Ja, héél Rotterdams voelt hij zich. Toch werd Eric Alblas ergens anders geboren. In Delft. Via Capelle aan den IJssel en Vlaardingen belandde hij in de stad waar zijn scootmobiel inmiddels elk steentje kent. Zijn huidige wagentje heeft hij pas twee jaar, toch staan er liefst 16.000 Rotterdamse kilometers op de teller.

“Ik woon sinds 2014 in Maasveld. Natuurlijk ken ik al mijn buren, maar het is mij te stil hier binnen. In de Tarwewijk woonde ik aan de straatkant, kon ik zo naar buiten. Nu woon ik op vijf hoog. Mooi uitzicht hoor, maar ik ga niet de hele dag voor het raam zitten koekeloeren. Dus maak ik elke dag een ronde door de stad. Overal kom ik mensen tegen die me kennen. Van Twitter, of gewoon van de straat. Ik hou van de drukte van Rotterdam, van al die 171 nationaliteiten die hier door elkaar leven. Die drukte zal ik het meest missen. Ik heb altijd van elke dag een mooie dag geprobeerd te maken. Er zijn geen speciale dingen die ik nog zou willen doen. Geen afscheidsfeest of zo. De eigenaar van Matrix bood me een eigen middag of avond met muziek aan. Maar toen kwam ik voor de vraag te staan wie ik dan allemaal uit moest nodigen en heb ik het afgeblazen. Ik had nog wel eens willen abseilen vanaf de Euromast, maar dat gaat echt niet meer.”

Lachgasman

Hij werd een bekende Rotterdammer. En kreeg de bijnaam Lachgasman. Eric raapte duizenden en duizenden lachgaspatronen op. Toen lachgasfans die minder gingen gebruiken, besloot Eric ál het zwerfvuil dat hij tegenkwam op te ruimen.

“Mijn doel is vooral altijd geweest om mensen bewust te maken. Dat ze mij zagen en dan op het idee zouden komen zelf ook wat vaker hun straat schoon te houden. Ik heb meegemaakt dat kinderen boos werden op hun vader omdat die iets weggooide en ze mij kwamen helpen. Hele schoolklassen die samen naar mijn berichten online keken en zelf aan de slag gingen. Tot aan een groepje lachgasgebruikers toe die zeiden: ‘Maar meneer, dat is toch hartstikke veel werk, zullen we voortaan onze troep in een zakje achterlaten voor u?’ Eind 2021 kwam ik langdurig in het ziekenhuis terecht en daarna ging het niet meer. Toen ben ik gestopt met afval oprapen. Er is nog een schitterende kaartenactie voor me op touw gezet. En ik kreeg totaal onverwachts op het stadhuis de Erasmusspeld, helemaal overdonderd was ik.”

Zuiderbegraafplaats

Eric Alblas rijdt binnenkort nooit meer vanaf Maashaven Oostzijde over de Kaap langs het ss Rotterdam, via de Erasmusbrug naar Ketelbinkie Koffie En Thee op het Willemsplein en daarna via de Willemsbrug naar café ‘t Haventje op het Noordereiland.

“Ik ben nu bezig alles op papier te zetten. Met de notaris, met de uitvaartonderneming. Ze vroegen of ik langs het ss Rotterdam gereden wil worden, of de Kuip. Maar ik wil meteen hier linksaf richting de Zuiderbegraafplaats. Daar is iedereen welkom bij mijn uitvaart. Ik wil gecremeerd worden, komende tijd ga ik de muziek uitzoeken. Mijn huisarts is al een tijdje akkoord. Het wachten is nu op een zogeheten SCEN-arts die kijkt of alles juridisch klopt. Daarna heb ik nog vier weken bedenktijd, maar die ga ik niet gebruiken. Mijn beslissing staat vast. Eind april ben ik er niet meer. Het gaat gewoon hier thuis gebeuren, hier word ik in slaap gebracht. Als laatste neem ik een biertje denk ik.”