Fatima de Moreira de Melo krijgt de slappe lach om een poepzakje

Rotterdam - Fatima de Moreira de Melo vertelt enthousiast over haar jeugd op Zuid, het Montessori Lyceum, haar grove taalgebruik. En over die ene grap waarvan we nog steeds niet begrijpen wat er grappig aan was. Omdat ze de slappe lach kreeg, hebben we de clou van de grap nooit gehoord... Fatima de Moreira de Melo is deze week onze Rotterdammer van de Week.

Door Emile van de Velde

Het interview met Fatima de Moreira de Melo eindigt omdat de oud-tophockeyer niet meer kan stoppen met lachen. Om haar eigen grapje.

Gaat het? Of zullen we maar stoppen met het interview?

“Hahaha. Ja nou. Die arme man. Ik sloeg ‘m dus gewoon met een poepzakje in zijn gezicht. Hahaha. Ik kende hem wel hoor, we stonden gewoon wat te praten en geintjes te maken. En toen sloeg ik hem met een hondenpoepzakje in zijn gezicht, gewoon zomaar, voor de gein. Hij wist niet wat hem overkwam. Hahaha.”

Leuk...

“Ik denk dat ik dat echt aan mijn Rotterdamse opvoeding te danken heb; de flauwe grapjes. En mijn taalgebruik. Aan de pokertafel werd ik nog weleens tot de orde geroepen door mijn sponsor. ‘Language Fatima’, hoorde ik dan in mijn oor. ‘Potty mouth’, wordt ik weleens genoemd. Ik denk dat ik dat grove taalgebruik van mijn moeder heb.”

Je bent een meisje van Zuid.

“Ja, ik ben geboren aan de Pleinweg, we woonden boven een bar. Mijn moeder nam me altijd mee naar de kinderboerderij. Toen ik zes was, zijn we naar Boomgaardshoek verhuisd, dat nu bij Hoogvliet hoort. Dat deden mijn ouders voor mij, ik ben enig kind. Ik heb er een hele fijne jeugd gehad, eigenlijk was ik altijd aan het sporten als kind. Je kon zo’n soort sportabonnement van de gemeente nemen en dan allerlei sporten uitproberen. En ik vond alles leuk.”

Maar het werd hockey.

“Ja. Dat deed mijn vriendinnetje. Ik speelde bij Tempo ‘34 op Zuid, en al vrij snel bij Victoria. Na de lagere school ging ik naar het Montessori Lyceum. Ik mocht zelf mijn school uitzoeken, Ben op het Marnix gaan kijken en op het Erasmiaans. Maar op het Montessori zag ik een jongen aan de verwarming hangen, voor de lol. Dat beviel me wel. Er zaten ook heel veel meiden die ik van hockey kende op school.”

Toen was je ook al tophockeyer aan het worden.

“Ja, ik reisde na school naar Wassenaar omdat ik al snel bij HGC ging spelen. Dus ik zat veel in de trein. Eigenlijk wilde ik geneeskunde studeren, maar omdat daar geen plek was werd het rechten. Met moeite heb ik dat uiteindelijk afgemaakt. Maar ik was gewoon altijd met hockey bezig natuurlijk.”

Fatima de Moreira de Melo speelde 257 interlands voor de Nederlandse hockeyploeg. Ze nam driemaal deel aan de Olympische Spelen, won in 2008 goud in Peking. Toen ze stopte, lonkte een tv-carrière én werd ze professioneel pokerspeler.

Wat zeg je als mensen vragen wat je doet?

“Nou ja, ik ben gewoon oud-hockeyer. Al dat andere kwam daarna. Ik zit bij Boulevard als sportdeskundige, dat voel ik me niet echt. Ik ben tegenwoordig eigenlijk vooral het baasje van Poekie. Raemon (Sluiter, haar vriend) en ik hebben haar in 2019 geadopteerd, ze komt uit Spanje. Met Poekie en haar vriendjes uit de buurt loop ik urenlang langs de Bergse Plassen.”

Hoe belangrijk is de stad Rotterdam voor je ?

“Rotterdam is altijd de plek geweest waar ik thuiskwam na het reizen. Ik heb aan de Boompjes gewoond, in Kralingen, in Noord. Als we iets gaan drinken gaan we naar Parqiet bij de Euromast, of naar Louise aan de Veerhaven, We wonen in Hillegersberg. Raemon had daar net een appartement gekocht toen we elkaar leren kennen. En ik wil hier nooit meer weg.”

Hoe Rotterdams voel je je?

“Die strijd, dat chauvinistische, dat heb ik totaal niet. Nul. Ik ben recht voor z’n raap, dat is wel Rotterdams aan me. What you see is what you get. Soms schrikken mensen daar wel een beetje van. Ook van de stomme grapjes. Haha, ik sloeg dus een man met een hondenpoepzakje op z’n wang. Ooh, die arme man... Hahaha.”