De beeldjes van Obbe voelen zich vaak een beetje ongemakkelijk

Rotterdam - Een knappe jongen, gekleed in zijn eigen merchandise doet de deur open: “Hallo, ik ben Obbe.” Het huis hangt vol met kunst. Boven Obbe hangt een poster met twee naakte mensen, ik probeer mijn blik niet steeds maar de afgebeelde penis te laten dwalen. Wat volgt is een open gesprek met een ambitieuze jonge kunstenaar. Obbe van der Weide is deze week onze Rotterdammer van de Week.

Door Jasmijn Mascini

Kom je oorspronkelijk uit Rotterdam?

“Ik ben opgegroeid op de Gerard Scholtenstraat in een antikraakgemeenschap. Dat was een hele creatieve omgeving met allemaal kunstenaars, muzikanten en architecten. Ik heb het daar altijd heel erg naar mijn zin gehad. Mijn ouders waren allebei geen kunstenaar, dus ik weet niet of mijn latere carrière vast is komen te staan in die jaren. Ik ben later nog wel eens naar die gemeenschap teruggegaan. In het huis waar ik opgegroeid ben wonen nu allemaal muzikanten. Heel erg leuk.”

Je doet veel projecten in Rotterdam, laatst ook met Gorillas. Hoe komt je hierbij terecht?

“Ja, dat is ook een beetje die Rotterdam community. Je weet toch CHIPS, dat feestje van vroeger in BAR? De jongen die ingehuurd was door Gorillas kende mij nog van de tijd dat we daar uitgingen. Hij wist dat ik sculpturen maak en met 3D printers werk en toen heeft hij mij uitgekozen. Er is in Rotterdam een hechte gemeenschap van jonge creatievelingen die elkaar ondersteunen. De meeste projecten die ik doe zijn dus via-via. Dat vind ik fijner werken dan allemaal mailtjes sturen naar bedrijven, dat is een beetje hoe de meer stiffere institutionele kunstscene werkt. Heb ik ook gedaan hoor, ik heb bijvoorbeeld voor Boijmans, Tent Rotterdam en IFFR ook wel dingen gedaan.”

Je studeert aan de kunstacademie in Den Haag, waarom woon je daar niet?

“Ik vind Den Haag helemaal geen leuke stad. Ik voel in Rotterdam gewoon meer comfortabel. Ik heb het idee dat het een heel ander type mensen is in Den Haag. Het is moeilijk uit te leggen, ik voel me gewoon fijn in Rotterdam.”

Jouw kunst is vaak best ‘piemelig’, waarom?

“Omdat ik dat wil. Als je bijvoorbeeld naar dit beeldje hier kijkt. Ik vind dat hij daar een beetje ongemakkelijk moet staan, dus dan moet hij ook een piemeltje hebben vind ik. Het moet voelen alsof hij echt naakt is. Dat gevoel wil ik overgeven aan de kijker, dat het beeldje zich ook ongemakkelijk voelt.”

Jouw kunst richt zich op het zelfbeeld. Heb jij een negatief zelfbeeld? 

“Ja, klopt. Ik ben vroeger vaak als model gevraagd. In die wereld worden dingen naar voren gehaald die je van jezelf eigenlijk nooit ziet, maar die ineens heel duidelijk worden als mensen er commentaar op gaan geven en je voor een spiegel of camera zetten. Het was dan ook wel eens zo dat ik op een auditie kwam, maar dan uiteindelijk tóch werd weggestuurd op mijn imperfecties. Daar kreeg ik een raar gevoel van. Mijn zelfbeeld is daar wel door veranderd.”

Hoe zet dit gevoel zich om tot de kunst die je maakt 

“Ik werk door negatieve dingen uit mezelf halen en als een spiegel tegenover me te zetten. Ik gebruik mijn kunst eigenlijk als een soort catharsis-therapie om met mijn negatieve gevoelens en gedachtes om te leren gaan. Misschien kunnen andere mensen zich ook wel zien in de vormen die ik maak. Ik voel vaak ook wel een connectie met mensen die zich tot mijn kunst aangetrokken voelen.”