Terwijl er geschoten wordt, moet er met spoed een kindje naar het ziekenhuis. ‘Na één minuut al te toeteren, of we effe op wilden schieten’

Rotterdam - Een medewerker van Verkeerspolitie Eenheid Rotterdam beschrijft de chaos in de Rotterdamse straten rondom het Erasmus MC toen daar donderdag geschoten werd en brand werd gesticht. Er moest een kindje met spoed naar het ziekenhuis, terwijl de hele stad op slot zat. Het lukte toch, maar de boze reacties van mensen die even moesten wachten zijn niet om vrolijk van te worden...

‘Donderdag was voor ons ook een beladen dag. Het begeleiden van spoedtransporten hoort zo’n beetje tot ons dagelijkse werk maar een dag als gisteren is wel bijzonder. Als zo’n melding valt in een ziekenhuis dat gedeeltelijk ontruimd moet worden gaan wij in scenario’s denken. Moeten er patiënten geëvacueerd worden. Moet dat snel en naar welke ziekenhuizen dan? Dat wordt allemaal door de GHOR gecoördineerd. 

Wij zijn met alle beschikbare auto’s en motoren naar het EMC gegaan. “Just in case” maar dan komt er een verzoek om een patiëntje die erg slecht is vanuit het SFG naar het EMC te begeleiden. We krijgen door dat er echt haast bij is geboden. Maar de omgeving van het EMC is gedeeltelijk afgezet omdat er een groot incident is. 

We maken een plan. De stad zit op slot. Het is een verkeersinfarct maar we moeten er toch door heen en zo snel mogelijk. We maken de route tegengesteld vrij zodat de ambulance onder onze begeleiding tegen de richting door de tunnel van de ‘s-Gravendijkwal kan komen. Ja, en dan moeten we, iets langer dan normaal, een kruising afzetten. Maar na nog geen minuut begon men al te toeteren. Na vijf minuten zag ik op 1e Middellandsraat een man op zijn dorpel gaan staan, wijzend op zijn horloge. Of we effe op wilden schieten want hij wilde ook naar huis. 

Op zo’n moment is het moeilijk om kalm te blijven. Maar meneertje werd nog opgefokter omdat wij hem geen aandacht gaven. Ik schreeuwde nog dat hij maar even moest wachten. Ik stond daar ook niet voor mijn lol maar omdat het gewoon keiharde noodzaak was. 

Na ongeveer tien minuten kwam de betreffende ambulance onder begeleiding van onze motoren en de Audi langs rijden. Ik kon me niet inhouden en riep naar hem: ‘Kijk en daar moest je nu even voor wachten.’ Ik ben naar hem toegegaan. Tegen beter weten in. Maar toen ik hem vertelde wat er in de ambulance lag kreeg ik alleen een antwoord: ‘Ja dat weet ik toch niet? Jullie zijn zo gefrustreerd.’

Wat? Nou. Ik ben maar gestopt. Maar wat zou het toch fijn zijn als we wat meer vertrouwen en begrip kunnen hebben in de hulpverleners en hen niet gaan vertellen hoe zij hun werk moeten doen.’

Zie ook Verkeerspolitie Eenheid Rotterdam op Facebook.