Bezorgde toeristen kijken hoe ik Bob achterna de Maas in spring: ‘You’re crazy!’ Ik knik...

Rotterdam - Onze columnist Wendy Verhoeven vertelt deze week hoe ze Bob in de Maas zag vallen. En er achteraan dook. ‘Ik schreeuw een langgerekt ‘Neeeeeeee!’

‘Rozig van de yogales fiets ik langs Tropicana naar huis. Spontaan stuur ik het holletje af en rol de Oosterkade op. Even de rivier groeten. Ik stap af en kijk om me heen. Op een bankje vlakbij zitten twee toeristen. Het is zonnig, maar een beetje winderig. Onder mij klotst de Maas gemoedelijk tegen de kade. 

Rommelend in m’n tas zoek ik naar een appel. Die tas staat trouwens in mijn fietsmand en ze heet Bob. Ze heeft een naam ja, is dat gek? Bob en ik zijn een maand samen. Al jaren zocht ik een Freitag tas, maar nooit vond ik die ene perfecte. Tot nu. Op mijn tas staat in mollige, gele letters: die Nacht. Zo’n dromerige zin op een stevige, blauwe body, ohhh! Ik heb mannen gehad die me minder in vervoering brachten, zeg maar. Afijn, ondertussen vind ik de appel. 

Ik zet m’n fiets tegen het elektriciteitshuisje op de kade en slinger mijn benen over het randje. Even pauze, lekker! Vrijwel onmiddellijk slaat echter het noodlot toe: in een stroperige seconde krijgt de wind vat op mijn Gazelle en stuitert de fiets over de kade. De fietsmand klapt open. In slow motion zie ik mijn nieuwe tas te water gaan. Splash! Rinkelend glijdt mijn sleutelbos erachteraan. Dan is het stil.

Ik schreeuw een langgerekt ‘Neeeeeeee!’
Gealarmeerd springen de toeristen op. Verbijsterd wijs ik naar mijn tas die langzaam richting zee drijft. Ik loop over de kade mee, terwijl ik wanhopig een lange stok zoek. Niks. In een vlaag van verstandsverbijstering realiseer ik me dat ik er achteraan ga springen. Ik wil verdorie mijn tas terug!

Helder. Ik trek mijn trui uit en roep tegen de toeristen dat ze de hulpdiensten moeten bellen als ik verzuip. Overrompeld knikken ze. Dan hol ik naar het volgende trappetje en klim de kade af. Als Bob dichterbij drijft, spring ik in het water. Met één hand grijp ik de tas en met de andere ploeter ik terug naar de trap. Ik voel de stroming aan me trekken, ai. Met moeite ontworstel ik me aan de rivier. Terwijl ik uithijg, piepen twee bezorgde gezichten over de kade: ‘You’re crazy!’ Met mijn tas dicht tegen me aan knik ik verontschuldigend. 

Wendy Verhoeven verwondert zich over zichzelf en haar leven in Rotterdam. Je kunt haar volgen via @LovesKoffie op Twitter.