Het moederhart van de wijkagent breekt tijdens een huisbezoek: ‘Er lag een kindje op de overloop te slapen, opgerold op de kale grond’

Rotterdam - Miriam Fitsch, wijkagent in Middelland schrijft op Facebook over die keer dat haar moederhart brak tijdens een huisbezoek. Ze trof een vader met zes kinderen die het allemaal niet meer kan bolwerken. De woning is in zeer slechte staat, kinderen slapen zelfs op de grond.

Lees hier het aangrijpende verhaal van Miriam Fitsch. Je kunt haar en haar collega’s ook volgen op de facebookpagina van Politie Basisteam Delfshaven.

‘Miriam, ik maak me zorgen.’ Het is een uur of twee als ik door mijn wijk wandel en gebeld wordt door een betrokken inwoner van Middelland. ‘Het huis van de buren is echt levensgevaarlijk. Ik ben doodsbang dat er kortsluiting of zelfs brand zal ontstaan. Zij zijn niet veilig, maar wij ook niet!’ Ik besluit het met eigen ogen te gaan bekijken. Vanuit de woning van de melder zie ik dat het buurhuis onbewoonbaar oogt. Open achterdeuren, puinzooi in de tuin en op het balkon en overal elektriciteitskabels. Ik schrik als ik hoor dat hier een gezin met kinderen zou wonen.’

‘De volgende dag trommel ik mijn collega-wijkagent Peter Oorebeek op om samen een huisbezoek te brengen. We bellen aan. Een vriendelijke meneer opent de deur. ‘Komt u binnen.’ Zodra we de eerste stap in het huis zetten, schrikken we. Overal ligt iets. Vieze kleren, papieren, etensresten in verregaande staat van ontbinding. In de kleine keuken hangt een gordijn, we trekken het opzij en worden verrast door een geïmproviseerde slaapkamer. Iedere stap zetten we voorzichtig want de vloer ligt bezaaid met verlengsnoeren en losse kabels.’

‘Met wie woont u hier?’ Het vraagteken op mijn gezicht verandert in verbazing als ik hoor dat hij hier met zes kinderen woont. Mama is niet meer in beeld.- Mijn moederhart breekt als we de trap op lopen. Op de overloop ligt een kindje op de grond te slapen. Geen matras, geen deken. Ze ligt opgerold op de kale grond. Nou ja, kaal, ook hier zien we rommel in alle vormen, geuren en maten. Het meisje schrikt wakker en met kleine oogjes kijkt ze me aan. Ik ruk mijn ogen los en loop achter Peter aan naar de slaapkamers.

‘In de ene slaapkamer slapen twee kindjes in een éénpersoonsbed. In totaal tellen we drie bedden in het huis. ‘Ik denk dat er voor alle kinderen ergens een matras ligt.’ De man klinkt verslagen. Hij weet het niet meer. Via een levensgevaarlijke trap bereiken we de zolder. Naast de wc staat daar een afgebrande wasmachine. Kortsluiting. ‘Ik durf hier bijna niet meer te komen. De kinderen vallen ook regelmatig van deze trap.’Die brok in mijn keel is immens. Peter fluistert in mijn oor: ‘Hier gaat je moederhart van huilen he?’ Hij heeft gelijk. Deze vader heeft echt het beste voor met zijn kinderen maar hij overziet het niet meer. Het is hem te veel. Smekend kijkt hij ons aan: ‘Ik weet niet meer wat ik moet doen, hoe ik het moet doen, hoe kan ik voor mijn kinderen zorgen?’ Het is duidelijk hij heeft hulp nodig.’

‘Zodra we de woning uit stappen bellen we het Crisis Interventie Team. Jeugdzorg komt kijken en deelt onze grote zorg. Aan alle kanten krijgt het gezin hulp aangeboden. Peter en ik gaan in gesprek met de huisbaas om te zorgen dat de onveilige situaties in het huis aangepakt worden. Waterlekkages, elektriciteit gevaren, delen van de inboedel die op instorten staan, het wordt allemaal verholpen. Een aantal weken later bezoek ik het gezin. Papa staat buiten. Nog voor ik kan vragen hoe het gaat, blaast hij me een handkus toe. ‘Je bent een geschenk uit de hemel.’ Daar gaat mijn moederhart dan toch een beetje van blozen.’