Michael doorbreekt taboe bipolaire stoornis met zijn bijzondere modecollectie

Rotterdam - Michael van der Meide uit Rotterdam ontwierp een mode-collectie gebaseerd op zijn manische buien. Met zijn project wil hij het taboe doorbreken van een bipolaire stoornis. “Het is geen zwakte om in therapie te gaan en het is niet raar om medicijnen te nemen,” zegt hij. Nu is zijn collectie klaar en toont hij zijn designs aan de wereld. De foto’s van Michael hangen komende weken bij Antes op de Dynamostraat 18 in Rotterdam-Zuid en bij galerie Nieuw Charlois op de Wolphaertsbocht 81, ook oop Zuid.

Het is ijzige koud deze vrijdagochtend in zijn atelier in Rotterdam-Zuid. Michael wacht ons op bij de ingang van de oude school die is omgetoverd tot een creatief bolwerk. “Koud hè, kom snel binnen.” Uitnodigend houdt hij de deur voor ons open. ”Koffie?” 

Weer op aarde komen
Sinds de laatste keer dat we Michael spraken, legde hij de laatste hand aan zijn collectie en is er een fotoshoot geweest met de 12 ontwerpen en 2 modellen. Vervolgens vertrok hij voor een maand naar Marokko. Hoe gaat het met nu met hem? “Als je het hebt over mijn bipolaire stoornis dan gaat het wel goed. Na mijn vakantie was het even shaky allemaal. Ik moest echt even acclimatiseren in Nederland. Wat me hielp? Rust, reinheid en regelmaat, dus op tijd naar bed en op tijd eten bijvoorbeeld. Klinkt heel suf misschien en cliché, maar dat is heel belangrijk. Op vakantie week ik daar een beetje vanaf. Veel minder rust en veel prikkels want we hebben heel veel gedaan en gezien. Zeker met dat zonnetje daar, dat geeft gewoon pep”, hij moet lachen. Om vervolgens weer rustig te vervolgen: “Ik moest weer tot mezelf komen, weer op aarde komen.”

Lees verder onder foto.

Fantastica suit. Het woord zegt het al je gaat snel, voelt je fantastisch en geeft als het ware licht. Foto: Brenda de Vries

Terug naar gevoel van toen
Dan naar zijn bijzondere collectie, Bittersweet manic nature, die gaat over 12 looks, iedere look staat voor een maand en bepaalde mood. Iedere mood vertelt een gevoel en een emotie. Dat gevoel heeft hij verwerkt in de 12 designs die in augustus zijn gefotografeerd in een gymzaal naast zijn atelier. “De collectie fotograferen ging heel goed, maar ik was ook zenuwachtig. Gaan de modellen snappen wat voor emotie ik bedoel? Gaan ze zich daarbij inleven? Tegelijkertijd moest ikzelf ook weer door de emotie heen. De modellen vroegen natuurlijk wat ze moesten uitbeelden, wat ik bedoelde met een outfit. De expressie en het gevoel van dat moment, dat zit al in de kleding maar het moet ook in het gezicht en in de houding zitten. Ik moest het gevoel weer oproepen van wat ik toen heb meegemaakt. Dat was wel een dingetje hoor. Het bracht me weer naar dat moment en wat ik toen voelde.”

Diversiteit in de collectie
“Ik heb een donker en licht model gebruikt. Donker en licht is ook wat je voelt in je emoties. Ik wil daarnaast dat mijn modellen, net als mijn kleding divers zijn, zodat verschillende mensen zich ermee kunnen identificeren. Een model is bijvoorbeeld binaire, transfemme, en in transitie. Dat vind ik ook belangrijk om te laten zien en om ze een podium te geven. Zij mogen er ook zijn. Ik vind het ook belangrijk dat het in mijn collectie zit omdat het ook een onderdeel is van wie ik zelf ben. Ik ben ook homoseksueel en vind het belangrijk om dat te vertegenwoordigen in mijn werk. Ik ben daar heel open over.”

Lees verder onder foto.

Hallucinaria dress. Dingen zien en horen die er niet zijn in mijn geval hele grote kraaien tijdens een psychose. Foto: Brenda de Vries

Taboes doorbreken
“In the end is de shoot echt boven verwachting gegaan,’’ zegt hij glunderend met zijn typische Rotterdamse tongval en pretogen. Hij swiped de laatste foto weg. De trots spat van hem af. “Ik had kippenvel, moest huilen, alles.” Dan leunt hij weer rustig achterover in zijn stoel en neemt een slokje van zijn koffie. “Het belangrijkste doel van het project is dat ik het taboe wil doorbreken van een bipolaire stoornis. Ik wil er een positief licht op laten schijnen. Manisch zijn heeft veel goede kanten, maar ook donkere en depressieve kanten. De after omdat je roofbouw pleegt op je eigen lichaam. Medicijnen helpen echt, dat wil ik ook meegeven. Het is geen zwakte om in therapie te gaan en het is zeker niet raar om medicijnen te nemen. Eerst had ik dat zelf wel: kan ik het niet zonder, dacht ik. Dat hield ik lang vol. Ik ben een jonge vent, dat heb ik niet nodig toch? Maar mijn levenskwaliteit is zoveel verbeterd door de medicatie. Daar ben ik dankbaar voor.”

Vervolg van het project
Wat nu? De foto’s van de designs van Michael hangen bij Antes op de Dynamostraat 18 in Rotterdam-Zuid waar hij in behandeling was en zijn herstel begon. En bij galerie Nieuw Charlois op de Wolphaertsbocht 81 in Rotterdam-Zuid. In het nieuwe jaar zou hij ook graag exposeren bij Parnassia Groep (waar Antes deel van uitmaakt) in Den Haag, maar zijn ambitie reikt nog verder. Michael: “Het project gaat een eigen leven leiden, dat gevoel heb ik gewoon. Omdat het van belang is. Dit is een universeel thema. Mijn project gaat niet over mode, het heeft een diepere betekenis en het kan anderen ook helpen. Dat is wat ik wil bereiken. Een dialoog openen. Dat het een soort connectie opent voor anderen. Dat mensen zien, hij heeft het ook, maar hij doet gewoon zijn ding, dan kan ik het ook.”

(Tekst: Dave Hoppema)