Emile Hilgers stopt ermee, we gaan ‘m heel erg missen

Rotterdam - ‘Ik ben echt heel dankbaar dat ik dit werk doe. In mijn jeugd deed ik niet aan sport, maar dat veranderde door mijn werk’, zei Emile Hilgers afgelopen november toen De Havenloods z’n zeventigste verjaardag vierde. Toen hij dat zei, wisten hij en wij al wat er een dik half jaar later zou gaan gebeuren. Wat er nu dus gebeurt. Emile Hilgers stopt ermee. De sportpagina die in deze krant staat, is de laatste die hij heeft gemaakt. Hij vindt het welletjes, Hilgers gaat van zijn pensioen genieten. Vaker naar zijn huisje in Brabant. 

Zó dankbaar als Emile Hilgers altijd geweest is voor zijn werk bij deze krant, zó dankbaar zijn wij dát hij dat deed. De laatste jaren maakte hij de sportpagina voor ons (voor jullie, de lezers). Hij dwong zichzelf elke keer om met onderwerpen te komen, om interviewkandidaten te vinden, die andere media niet hadden. Het lukte elke keer.

Maar het belang van Emile Hilgers voor De Havenloods is oneindig veel groter dan de sportpagina van de laatste jaren. In de jaren tachtig en negentig kende heel Rotterdam (en zéker de mensen op Zuid) hem als Mister Havenloods. Hij joeg onvermoeibaar achter mooie verhalen aan. Was als eerste op de redactie en ging er vaak ‘s nachts als laatste weg. En toen hij begin deze eeuw als redactiechef afscheid nam met een feest in Hotel New York hoopten we natuurlijk al dat hij terug zou keren. Dat deed hij gelukkig. Als freelancer. Nu stopt hij ook daarmee. Het is hem gegund. We hebben genoten van de samenwerking, van zijn verhalen. Maar ook nu hopen we stiekem (hoezeer hij die hoop zelf ook probeert te temperen) dat zijn naam toch nog eens in De Havenloods zal opduiken.

Dankjewel!

(Door de redactie)