Op de Sluisjesdijk is het verleden heerlijk dichtbij

Rotterdam - Onze columnist Wendy Verhoeven neemt ons deze keer mee naar het verleden. Want dat verleden is soms heel dichtbij, zo ontdekte ze in Oud-Charlois: ‘De RET-busremise aan de Sluisjesdijk is van kort na de oorlog en ontworpen door dezelfde architect als die van de Maastunnel. You gotta love toeval.’

‘Als liefhebber van klein avontuur moet je nieuwsgierig zijn en het onbekende omarmen. Eropuit: de paden op, de lanen in. Mochten de paden dicht zijn dan neem je de rivier. En zó kwam ik dus in het verleden uit! Het verleden van de stad en dat van mij. Hier bij het RET-gebouw in Oud-Charlois loopt alles een beetje door elkaar. 

Wacht, ik laat het je zien.

Toen de Maastunnel in 2020 werd gerenoveerd kwam ik hier voor het eerst. De fiets- en voetgangerstunnel was dicht en daarom organiseerde de gemeente een veerboot tussen de Sint Jobs- en Sint-Janshaven. Ik ben altijd wel te porren voor vreemde vaartjes, dus in het zonnige zuidwesten sprong ik van boord en aanschouwde het landschap. Hallo lekkere nieuwe wereld van me!

Vandaag ben ik weer terug. Een gammele Citroën BX slaat de oude tweebaansweg op die in de verte in de Maas lijkt te verdwijnen. Ik zie opslagloodsen, hekken met veel prikkeldraad en schimmige automateriaalzaken. Het ruikt hier naar olie en metaal, rauw. Roestig. Hoogbouw en de havermelkelite zijn opvallend afwezig. Nee, hier regeert de haven. Rotterdam is niet romantisch, heeft geen tijd voor flauwekul. Deelder zag het ook. 

Op het bakstenen gebouw voor me zoek ik naar een straatnaambordje: niks. Niet dat het veel zou helpen, want ik ben hier nog nooit geweest en niet in het bezit van richtingsgevoel. Ach, Google dan maar. De uitkomst verrast me: ik blijk voor een heus stukje Rotterdams erfgoed te staan. De RET-busremise aan de Sluisjesdijk is van kort na de oorlog en ontworpen door dezelfde architect als die van de Maastunnel. You gotta love toeval.

De busremise is gewoon nog in bedrijf en door een openstaande deur zie ik de bussen in keurige rijen wachten op hun beurt. Mijn opa, Gerrit Verhoeven, was ook buschauffeur. Hij reed op de streekbus. Mijn oma ging elke week als verrassing een keer bij een halte in het centrum staan om een rondje met hem mee te rijden. Mijn opa en oma hadden het fijn samen. Ze lachten veel en maakten zich weinig zorgen. Hun opgewekte ‘het komt wel goed, kind’ maakt lastige dingen ook als volwassene nog altijd een beetje zachter. 

Een bus toetert als hij de remise verlaat. Zonder nadenken zwaai ik naar de chauffeur. Hier op de Sluisjesdijk is het verleden vandaag heerlijk dichtbij.’

Wendy Verhoeven verwondert zich over zichzelf en haar leven in Rotterdam. Je kunt haar volgen via @LovesKoffie op Twitter.