Wendy werkt aan goeie openingszinnen en hondgebonden smalltalk op straat

Rotterdam - Onze columnist Wendy Verhoeven blijkt met haar nieuwe hondje een allemansvriend in huis te hebben gehaald. ‘Dus als hondenmoeder ben ik genoodzaakt om aan mijn openingszinnen en hondgebonden smalltalk te werken. Ik spreek met dit sociale schatje namelijk meer mensen op één dag dan voorheen in een week.’

‘Zondagochtend bij het hertenkamp. Mijn hond zit met haar tenen een stukje onder het hek gestoken en kijkt liefjes door de spijlen. Aan de andere kant van het hek kijkt het hertje minutenlang aandachtig terug. Dit ritueel herhalen ze elke keer als we hier aankomen. Het is een onwaarschijnlijke vriendschap, maar ze lijken op elkaar gesteld. Ik ga er tenminste vanuit dat het steeds hetzelfde hert is, maar zeker weten doe ik het niet. Voor mij zijn het namelijk allemaal gestippelde harige rompjes op stokpoten in een tentoongestelde wildernis ter vermaak van de stedeling. U begrijpt, ik ben matig fan van dit dierendagverblijf. Laat mijn hond het maar niet horen.

De idylle van hond en hert wordt verstoord door een kraai. Steeds opnieuw trekt hij met een venijnig rukje wol uit de billen van het hertje. Met een bek vol spouwmuurisolatie en donzen dekbed vertrekt hij vervolgens naar zijn nabijgelegen liefdesnest. Het hertje is het zat en voegt zich weer bij de kudde. Wij lopen verder het bos in.

Hond, een Duitse herder van tweeënhalf met koosnaam Beertje (ze is heus heel gevaarlijk), woont sinds een maand bij me. Het is een plezier om samen de wereld te verkennen. Zij blijkt een allemansvriend dus als hondenmoeder ben ik genoodzaakt om aan mijn openingszinnen en hondgebonden smalltalk te werken. Ik spreek met dit sociale schatje namelijk meer mensen op één dag dan voorheen in een week. Druk, druk, druk.

Moedig ga ik te werk. Met een vrolijk ‘Hoi goedemorgen, wij kennen elkaar nog niet, mag mijn hond even kennismaken?’ voeg ik me bij groepjes hondenbezitters. Taxerende blik op mijn joggingbroek en dartelende hond. Een enkeling groet terug, anderen zetten stug hun gesprek voort. Het –‘wij kennen elkaar hoor’- gehalte vereist duidelijk wat doorzettingsvermogen. Terwijl mijn hond tevreden speelt, spijker ik mijn gebabbel over ‘hoe oud, hoe naam en haha luistert niet/wel’ een beetje bij. 

Op weg terug naar huis passeren we een dalmatiër die de knapste hondenpapa ooit uitlaat. Oelala! Hij stopt. Ik stop. Onze honden snuffelen ongegeneerd en ik probeer me te concentreren. ‘Mooie hond heb jij.’ Trots alsof ik haar zelf gebaard heb, antwoord ik spontaan: ‘Heeft ze van mij. Zo baas zo hond hè?!’ Hij schiet in de lach en zwaait naar me als zijn hond hem weer meetrekt.’

Wendy Verhoeven verwondert zich over zichzelf en haar leven in Rotterdam. Je kunt haar volgen via @LovesKoffie op Twitter.