In de steek gelaten, machteloos en niet serieus genomen...

Rotterdam - Dit is de column van Rachid Benhammou uit De Havenloods van dit weekend. 'We krijgen aardig wat emmers stront op ons leeggegooid. En in plaats van die stront weer op te ruimen, worden we zoet gehouden met een lokale democratie waarin het volk zogenaamd inspraak heeft. Of met een wolkenkrabber.'

Laatst ontwaakte ik, lichtelijk in paniek, uit een heftige droom. In die droom fungeerde Rotterdam als speelveld van een spel, waar bezorgde, boze of teleurgestelde Rotterdammers de hoofdrol in speelden. En waarbij verwacht werd dat de deelnemers het spel, met een grote glimlach, helemaal uitspeelden. Maar ze moesten vooral hun kop houden en niet klagen. De prijs voor de winnaar was een onbezorgd leventje in een grote stad. Een leven zonder geldproblemen, geweld of virustaferelen. Maar mét betaalbare huurwoningen en toegankelijke medische zorg. Dat soort ongein.

Wat de spelregels precies waren, weet ik niet meer. Wel dat de deelnemers het zat waren dat de overheid, in dit geval het gemeentebestuur, hen niet serieus nam. Gewone Rotterdammers, zoals u en ik. Zoals deelnemer nummer 271; de man die, na 40 jaar, noodgedwongen zijn sociale huurwoning moest verlaten. Of nummer 786; de oude dame die schande sprak van het uit elkaar slaan van een demonstratie. Of nummer 34; de jonge meid die nagesist, in elkaar werd gerost en van haar mobieltje werd beroofd door deelnemer nummer 209; de 14-jarige die nooit zonder kapmes het huis verlaat. 

Al die mensen voelden zich in de steek gelaten. Niet serieus genomen en machteloos. Want we krijgen aardig wat emmers stront op ons leeggegooid. En in plaats van die stront weer op te ruimen, worden we zoet gehouden met een lokale democratie waarin het volk zogenaamd inspraak heeft. Of met een wolkenkrabber. We worden genaaid, zonder te zoenen, en tegelijkertijd beziggehouden met weer andere problemen die we het hoofd moeten bieden. Naast het onverminderde overheidsfalen, als het gaat om de wooncrisis, het geblunder met coronamaatregelen of de toeslagenaffaire, zullen straks niet alleen de energieprijzen de pan uitrijzen, maar ook de prijs voor een halfje bruin of een pak melk. Ja, ook in onze stad.

Toen ik ontwaakte, dacht ik aan de Romeinen van weleer. U kent ze wel; die rare jongens. Zij wisten hoe ze het volk tevreden konden houden. Door vrees, ontzag en bewondering in te boezemen. Maar ook met brood en spelen. ‘De Senaat en het Volk van Rome' was lange tijd de officiële naam van het Romeinse Rijk en prijkte als inscriptie op openbare gebouwen, triomfbogen, munten en vaandels. Maar wij kunnen er ook wat van hoor. In Rotterdam lezen we ‘S.P.Q.Roterodamus' op de zeventiende-eeuwse sokkel van het beeld van Erasmus en S.P.Q.R. staat centraal in een wandschildering op het stadhuis. Toeval? Hen die gaan Squid-Gamen, groeten u.'

Rachid Benhammou is cultureel ondernemer en freelance journalist.