Vandaag worden nieuwe herinneringen gemaakt. Foto: Arco van der Lee
Vandaag worden nieuwe herinneringen gemaakt. Foto: Arco van der Lee
Column

De eenzame loper op de Coolsingel: ‘Meneer, gefeliciteerd, gaat het goed? Hij schudde zijn hoofd’

Algemeen 6.870 keer gelezen

Rotterdam - De veertigste NN Marathon Rotterdam (de eerste sinds tweeënhalf jaar) zorgt vandaag voor grote euforie en ongekende gezelligheid in Rotterdam. En voor mooie herinneringen. Herinneringen die vandaag ontstaan. En herinneringen aan vorige marathons. Wendy Verhoeven maakte deze prachtige column

Marathondag, vrolijke herinneringen

‘Ik vierde de finish van vrienden en zocht mijn fiets. De Coolsingel stroomde langzaam leeg. Naast het fietspad strompelde een loper in de richting van het Hofplein. Deze man had het gehaald, maar nu was de koek helemaal op. In zijn eentje wankelde hij voort, zijn blik leeg.

Ik bleef even naast hem fietsen. Zag zijn medaille, het natte shirt en de benen die niet meer vooruit wilden. Ik schatte hem half dertig, veertig misschien. Waarom liep er eigenlijk niemand bij hem en waar zou hij naar op weg zijn? Het was best fris al. 

En waarom had hij geen jas?

Ondertussen strompelde de gefinishte man een beetje naar links. Ah, hij gaat richting centraal! Dat zou nog wel even duren in dit tempo. Het stelde me gek genoeg toch gerust dat hij een richting leek te hebben, een bestemming misschien waar hem een warme douche wachtte. Dat zou fijn zijn.

Opeens struikelde hij over een opstaande steen. Oeh! Verloor zijn evenwicht, maar bleef ternauwernood overeind. Ik zag voorbijgangers nog een keer omkijken met een mengeling van medelijden en verwondering: wat doet een mens zichzelf toch allemaal aan? Ik hoorde het ze denken, marathondag.

In plaats van de rotonde over te steken, fietste ik de stoep op. Dichterbij. Met zijn hoofd gebogen, keek hij me een moment aan. ‘Meneer, gefeliciteerd, gaat het goed?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Vrouw kwijt’, hoorde ik hem mompelen. ‘Geen telefoon.’ ‘Geen portemonnee.’

Ik liet het even op me inwerken, terwijl ik moeite moest doen om op de fiets te kunnen blijven, zo traag gingen we. Vrouw kwijt, geen geld, oké oké. ‘Zal ik je thuisbrengen, je kunt achterop! Oh, waar woon je eigenlijk of wil je m’n telefoon lenen?’ 

Teveel vragen, Wendy.

‘Blijdorp’ zei hij, pakte mijn schouder en de volgende seconde zat hij al achterop. Dat ging heel veel sneller dan ik dacht! Oh, oké, ik ga deze man dus naar Blijdorp brengen, nee prima. Met zijn benen aan één kant en zijn hand in mijn zij, fietste ik ons de stoep af op weg naar het station.

Tunneltje door, links, kruising over langs de supermarkt, wijk in. Hij had het koud, zei hij, want zijn vrouw had zijn tas met spullen. Ik moest lachen: ‘Die vrouwen ook altijd!’ ‘Ja’, hoorde ik hartgrondig vanaf de bagagedrager. Op de stoep voor het huis kwamen we tot stilstand.

‘Is ze thuis, denk je?’ Hij keek naar een fiets op de stoep, toen omhoog en stelde vast dat er licht brandde. Met zijn laatste energie trok hij zichzelf de trap op, terwijl ik wachtte. Ja, de deur ging open en in de portiek volgde een opgewonden gesprek. Hij zwaaide naar me en riep: ‘Bedankt hè?’

Ook zijn vrouw stak haar hoofd uit de portiek en lachte naar me: ‘Dankjewel hoor, lief van je!’ Ik zwaaide terug.
De man met medaille was thuis. Nu ik nog.’

Door Wendy Verhoeven, zie ook @LovesKoffie op Twitter.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Het laatste nieuws

Uit de krant