Diva Tonny: ‘Tango in je bloed doet goed!’

Rotterdam - De tango dansen is behalve lekker ook heilzaam. Zowel voor je lijf als voor je emotionele gezondheid. Je wordt er ruimdenkender van en ook dat doet wonderen. Voor Tonny Van T Hoff werd de tango dansen daarom een manier van leven. Zelfs al had ze spannende en goedbetaalde banen in de financiële sector. 

Door Els Neijts

Binnenkort gaat ze weer voor een week vol tango naar het Zuid Spaanse Cadiz. Als deelnemer, medeorganisator, leraar en choreograaf. Op haar 85e! Tonny woont al heel lang in Rotterdam, maar is van huis uit een Zeeuwse.

“De grootste overeenkomst met de meeste Zeeuwen is dat ik eerlijk en oprecht ben”, formuleert ze na enig peinzen. “Maar er hebben natuurlijk door de eeuwen heen veel zeelui Zeeland aangedaan. Ik moet ergens een heel ondeugende (bet)overgrootmoeder hebben gehad.”

Het lijkt wonderlijk dat iemand die op hoog niveau met cijfers goochelde zo gepassioneerd kon raken door de tango. “Ik heb al vanaf mijn kinderjaren gedanst”, verklaart de vriendelijke diva. “Op de middelbare school kregen we ook verplicht ballroom les, maar de ballroom tango lijkt in niks op de Argentijnse. Bij ballroom gaat het vooral om Look at me, met z’n gemaakt glimlachje op de lipjes. De Argentijnse tango draait om verbinding en overgave. Er is geen vaste choreografie, je kunt improviseren op basisstapjes en vertragen of versnellen wanneer dat goed voelt. Je mag je er helemaal in uiten, máár de man leidt en de vrouw volgt! Daar zijn Nederlandse vrouwen niet zo goed in. Daar moet je echt aan willen wennen. Dat moest ik ook hoor! Vooral aan het innig omstrengeld zijn met een wildvreemde man. Die Abrazo heb ik pas in Buenos Aires echt geleerd. Als lerares heb ik mijn leerlingen daarna altijd uitgelegd dat je elkaar ook nét niet aan kunt raken!”

Tonny ging maar liefst 25 keer zo lang mogelijk naar Argentinië. Om haar tangokunsten te perfectioneren en beter les te kunnen geven, maar niet minder om te genieten. “Na die 25e keer heb ik daar toch maar een punt achter gezet.” Om haar passie toch uit te kunnen leven, bleef Tonny wel les geven en ging ze tangoreizen naar Zuid Spanje organiseren. “Ik geef tegenwoordig grotendeels privéles” vertelt ze monter. “Het liefst aan ‘moeilijke gevallen’: mannen waarvan gezegd wordt dat ze geen maatgevoel hebben. Ik krijg ze wel in beweging. In mijn flatgebouw is al heel wat af geroddeld als er twee mannen op één avond bij me vandaan kwamen. Ik geef ook graag een spoedcursus aan stellen die op hun trouwdag een hartstochtelijke tango willen laten zien. Als ik een locatie kan krijgen zou ik non profit les aan ouderen kunnen geven, maar mijn initiatieven lopen vaak op niks uit door teveel regeltjes.”