Afbeelding

Een glimlach, een knipoog en een koekie voor Poppy

Algemeen 937 keer gelezen

Rotterdam - In haar nieuwe column voor De Havenloods schrijft Jet Sol over een lieve ontmoeting die ze had tijdens het uitlaatrondje met haar hondje Poppy.

‘De oude man keek me indringend aan en tikte met zijn hand naast hem op het bankje. ‘Kom anders even bij me zitten’, zei hij. Mijn hond Poppy had haar koppie al op zijn knie gelegd en de man bleef me vriendelijk aankijken met zijn waterige ogen. 

We raakten aan de praat toen ik langsliep met mijn hondje, het was een mooie herfstdag voor een lange wandeling. De man keek mijn hondje vriendelijk aan en brak een stukje van een koekje af. Poppy was er als de kippen bij. De oude man lachte en keek me triomfantelijk aan. Het werkt altijd, leek hij te willen zeggen. Ergens kreeg ik een beetje irritatie, ik vraag altijd aan een baasje of ik een hond iets mag geven. Maar de oude man lachte ontwapenend naar me en maakte een gebaar dat ik vertaalde als ‘vergeef me, ik houd gewoon van honden’. Dus ik zei niets. 

De man vuurde meteen allemaal vragen op me af over mijn hondje, waar ze vandaan kwam, hoe ze heet, hoe oud. Nadat ik hem keurig van alle antwoorden had voorzien; dat ze een voormalig zwervertje was, uit Lesbos kwam en ongeveer 3 1/2 jaar was, viel het even stil. We zijn stapelgek op haar voegde ik er na een tijdje nog aan toe.

De oude man staarde even voor zich uit en haalde diep adem, in gedachten leek hij heel even ergens anders te zijn. Bijna onverstaanbaar mompelde hij tegen niemand in het bijzonder dat hij het zo miste, de vriendschap en de gezelligheid van een hond.

Ik keek naar hem en wachtte op de rest van zijn verhaal. Nadat hij me vroeg naast hem te komen zitten, begon hij te vertellen. Dat hij altijd honden had gehad samen met zijn vrouw. Hij kon eigenlijk niet zonder, maar toen zijn vrouw naar een verpleeghuis moest en hij mee kon verhuizen moesten ze afstand doen van hun zo geliefde huisdier. 

Zijn vrouw, vertelde hij, heeft nog maar een paar maanden geleefd in het verpleeghuis. Ze was erg ziek, dus lang lijden was haar bespaard gebleven. Maar de oude man voelde zich toch wel heel erg alleen. Zonder vrouw, zonder trouwe viervoeter. Poppy was inmiddels tegen hem aangekropen en liet zich aaien. Loopt u hier vaker, vroeg de oude man aan me. Eigenlijk niet, maar ik denk dat ik dit rondje nu wel wat vaker loop als ik weet dat u hier zit, antwoordde ik.

Een grote glimlach kwam op het gezicht van de oude man. Dan zorg ik dat ik een koekie bij me heb voor je hondje, knipoogde hij. Ik heet Jan, hopelijk tot snel.’

Jet Sol is presentator en televisiemaker.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Het laatste nieuws

Uit de krant