‘Rotterdammers met veerkracht, die hun nek uitsteken’

Rotterdam - Column van Emile van de Velde uit De Havenloods van deze week. Over Rotterdammers die hun nek uitsteken, die veerkracht tonen.

‘Omdat ik het consequent ja-zeggen van de afgelopen anderhalf jaar (zo kwam ik nog eens op een veilige manier uit m’n lockdown) maar niet afgeleerd krijg, liep ik vorige week weer dagenlang door de stad te rennen. 

Rotterdam is de stad van de veerkracht hè, dat wisten jullie vast al. Dat blijft er altijd inzitten, diep van binnen, generaties lang. Hoewel buitenstaanders dat vroeger vaak verwarden met veel mouwen opstropen en weinig genieten, weten we tegenwoordig ook prima hoe we het leuk moeten hebben. Dát er wat te beleven valt (en dat je heen en weer blijft rennen als je geen nee meer kunt zeggen), komt vaak door onze veerkracht. Door de veerkracht van Rotterdammers die elke keer weer, ongeacht de omstandigheden, hun nek uitsteken. Iemand moet tenslotte al die dingen organiseren waar ik heen kan rennen.

Drie recente voorbeelden.

Ik zag muzikanten in de Doelen met tranen in hun ogen een minutenlange staande ovatie in ontvangst nemen. Volkomen verdiend. Hún veerkracht zag je goed in de lockdowntijd. Weinig anderen dan het Rotterdams Philharmonisch Orkest gingen zó creatief met de omstandigheden om als zij. Wereldwijd genoten miljoenen mensen online mee. Dat werd beloond toen ik dolblij door de telefoon hoorde: ‘Kom je vrijdag? We mogen weer voluit!’ 

Ik zag ook het theatergezelschap ‘Wat we doen’ weer de planken op gaan. Ik kan niet eens tellen hoeveel voorstellingen zij opeens de wereld in slingeren deze weken. Wél weet ik dat zij, vanuit hun hoofdkwartier aan het Afrikaanderplein, gewoon hun planken op straat vonden toen er geen podia waren. Met voorstellingen aan huis en wandelingen vol avontuur door de wijk lieten ze veerkracht zien. Nu klonk het: ‘We mogen weer het theater in, kom je ook?’

Ik zag misschien wel het mooiste voorbeeld van veerkracht toen ik bij Festival Downtown was. Het festivalseizoen is dit jaar in de herfst en dat betekende dat slechts de die-hards naast de Erasmusbrug onder donkere wolken op de beats stuiterden. Een glunderende organisator (hij had lang getwijfeld of hij het financiële risico zou nemen) wijzend op de dolenthousiaste bezoekers: ‘Over vijf jaar ben ik zó blij dat ik het tóch gedaan heb! Nou ja, of ik lig tegen die tijd failliet in de goot natuurlijk.’ Een paar weken eerder had ie gebeld: ‘We gaan het gewoon doen, omdat het kan, kom je ook?’

Probeer dan maar eens nee te zeggen...’

Emile van de Velde is hoofdredacteur van De Havenloods.