Even uitwaaien en al je zorgen op de wal laten

Rotterdam - Als je op het water bent, de wind langs je hoofd voelt gaan en op je gemak door Rotterdam vaart, raak je verlost van al je zorgen. Dan heb je even rust en blijft je ziekte op de wal achter. Dat is het idee van VaarKracht. Afglopen dagen maakten tientallen kankerpatiënten een tochtje over de Nieuwe Maas om deinend op de golven eventjes niet aan hun ziekte te hoeven denken.

Door Emile van de Velde

Jenny van As ging mee op de Saeftinghe, een voormalige politieboot, waarmee in andere tijden prinses Beatrix nog weleens een tochtje maakte. Jenny was de stadsgids die de ernstig zieke passagiers van het schip vertelde over Rotterdam. “Soms kreeg ik het wel even te kwaad hoor. Er was een vrouw die het zo mooi vond dat ze eigenlijk wel langer wilde varen.”

Leven met kanker is zwaar. Op z’n tijd moet je er even uitbreken, ontsnappen aan de werkelijkheid, nieuwe energie opdoen. Dat begrijpen de mensen van VaarKracht uit eigen ervaring maar al te goed. De man achter de vaartochten is Robert Rust. Toen zijn vrouw ziek werd, namen de zorgen dusdanige vormen aan dat voor de onderhoud van hun schip geen tijd meer was. Een groep vrienden van het stel nam toen het initiatief om er samen eens op uit te trekken. Op het water. Omdat je op het water in een andere gemoedstoestand raakt. En al je zorgen eventjes op de wal achter kunt laten. 

Nu organiseert VaarKracht voor kankerpatiënten en hun naasten overal in het land kosteloos onvergetelijke vaartochten. Op het water krijg je letterlijk een nieuw perspectief. Met de wind door je haren even al je zorgen vergeten. Even een moment geen kankerpatiënt meer zijn.

Jenny van As nam graag even vrijaf van haar werk bij Watertaxi Rotterdam om mee door de stad te varen. Daarmee werd ze één van de liefst 900 vrijwilligers die inmiddels meewerken aan de vaartochten. Jenny is stadsgids en vertelde onderweg allerlei anekdotes. “Wel op een iets andere manier dan normaal hoor, ik heb niet elke minuut volgeluld, er moest ook tijd zijn voor een lunch en een wijntje. Maar het was prachtig. Ik heb vreselijk gelachen ook. Er waren ook wat mensen uit Noord-Holland aan boord. Toen we langs De Kuip kwamen, heb ik ze gevraagd allemaal even langs de reling te komen en hun ogen dicht te doen. Toen zei ik dat ze met hun ogen gesloten hun hand op hun buik moesten leggen en of ze dan het bijzondere gevoel kregen dat wij in Rotterdam altijd voelen. Nou, ze zeiden allemaal ja, en toen ze hun ogen open mochten doen, zagen ze het mooiste stadion van Nederland. Ha ha ha.”

Zie ook vaarkracht.nl.