John van de Pol (heel even) terug in stamkroeg De Vijgenboom

Rotterdam - Twee jaar lang week John van de Pol (75) geen meter van de zijde van zijn lieve vrouw Trudy. Voor die tijd kwam hij heel af en toe nog wel eens in zijn oude stamkroeg De Vijgenboom aan de Oude Binnenweg, maar de ziekte van Trudy ontnam hem de lust en de behoefte.

door Joop van der Hor

John is de zoon van Dries en Zus van der Pol. Beide waren zweminstructeurs bij het Van Maanenbad in Noord en, vanaf de opening in 1961, van het Sportfondsenbad aan de Gooilandsingel in Charlois. Zelf is hij op zijn achttiende jaar ‘op Zuid’ ook een tijdje zweminstructeur geweest, voordat hij beroepsmilitair werd. De man die gehard is door het leger pinkt een traan weg als hij praat over de ziekte van Trudy, met wie hij inmiddels 52 jaar getrouwd is. “In voor en tegenspoed hebben we beloofd. Na vele gelukkige jaren kwam die rotziekte. Eerst sluipend, bijna ongemerkt, later duidelijk en pijnlijk en inmiddels zichtbaar aanwezig.”

Trudy (74) wordt al bijna zeven jaar met zorg en liefde verpleegd in de Breede Vliet in Hoogvliet. Het oude verpleeghuis is ruim twee jaar geleden gesloopt. Hiervoor in de plaats is een prachtig nieuw gebouw van de Argos zorggroep gekomen. Iedereen is vol lof, maar voor Trudy maakt het geen enkel verschil. “Ze heeft geen enkel besef van tijd of plaats.”
Bij Trudy zat ook Bep, eveneens door alzheimer getroffen. Zij heeft de corona niet overleefd. “Je hoort mij niet zeggen ‘helaas’ want ik had het Trudy en ons gezin ook zo gegund dat ze vredig zou zijn ingeslapen. Het is een rotziekte. Als de dementie toeslaat bij één van de partners dan ben je samen alleen. De kans op genezing is nul, dat is misschien nog wel het ergste, het is uitzichtloos.”

Samen zitten we aan een tafeltje op het terras van café de Vijgenboom in hartje Rotterdam. Het kostte moeite om hem zover te krijgen om niet in het atrium van de nieuwe Breede Vliet af te spreken maar in de stamkroeg waar hij samen met Trudy en vrienden vele leuke momenten heeft beleefd die hij nog steeds koestert. Hij wordt door een stamgast herkend en krijgt een ferme klap op de schouder; ‘leuk man om jou weer eens te zien’ en alsof de tijd heeft stilgestaan wankelt de man richting toilet om zich te ontdoen van de vele – tot urine omgevormde vaasjes bier.

John rekent af en sjokt naar de metro, op weg naar Hoogvliet en zijn Trudy. Zoals hij dat nu al meer dan zes jaar doet, dag in en dag uit.