Afbeelding

Belia Bijl wordt 100: ‘Kan het niet bevatten’

Algemeen 255 keer gelezen

Rotterdam - Honderd worden we lang niet allemaal. Belia Bijl-Wolvekamp (Bé) wél. Op 23 december viert ze dat ze een hele eeuw op deze aardbol vertoeft. “Ik kan het niet echt bevatten, maar ik denk er eigenlijk ook nooit over na”, bekent ze met een lachje.

Door Els Neijts


Belia werd als jongste van zes geboren in de Korenaarstraat in Rotterdam-West. “Toen tante Truus overleed kwam haar zoontje Adrietje ook bij ons wonen”, herinnert ze zich. “Hij werd de enige blonde, de rest was allemaal donker! Verder merkte ik er eigenlijk niks van.”
Behalve gastvrij was het gezin Wolvekamp ook muzikaal. “Ik heb zelf voor een gitaar gespaard en had gratis les bij Ons Huis”, vertelt de 100-jarige trots. Ik kon ook goed zingen. Met het zangkoor hebben we nog Een huisje wit als glas voor de koningin gezongen. In de oude Doelen, de mooiste zaal van Rotterdam.”

Toen Belia vrouw werd, leerde ze Wim kennen, ook bij Ons Huis, in de Gouvernestraat. “Wim was jeugdleider van de Jongeren Ontwikkelingsclub. Daar praatten we over hooglopende onderwerpen. Dat was niet makkelijk hoor. Omdat Wim altijd zulke goede cijfers haalde mocht hij gratis de kweekschool doen. Hij gebruikte grote woorden en ik was maar een heel gewoon meisje.”

Duitschestraat

Omdat Wim haar toch écht de leukste vond trouwden ze in 1941. Het trouwboekje van 50 cent koestert Belia nog steeds. Op haar bruiloft droeg ze een mantelpakje want “Daarmee was je altijd gekleed.” Een feestje zat er al helemaal niet aan. “We hielden toch niet zo van drukte.” Het paar vond een huis in de Duitschestraat. “Dat werd later Zweedsestraat”, benadrukt Belia, “dat Duitsche wilde natuurlijk niemand meer.”

Omdat ze altijd al eigenwijs en koppig was, maakte een onverschrokken Belia op de fiets lange voedseltochten. “De boeren gaven lang niet altijd iets, maar echt honger heb ik daardoor niet gehad.” Toen Wim in Duitsland te werk werd gesteld schreef hij lange brieven. “Dat was natuurlijk fijn, maar toen hij totaal onverwacht weer voor mijn neus stond zat hij onder de luizen. We hebben met kinderen gewacht tot de oorlog voorbij was. Eerst kwam onze zoon, vijf jaar later pas een dochter. Eerder lukte niet. Tja, mijn man was niet zo jong meer en we waren niet zo wild. Mhm, dit is wel een gevoelig onderwerp hoor!”

Helaas stierf Wim al op zijn 72e, maar Belia bleef door haar kinderen en - later - kleinkinderen helemaal bij het leven horen. Ze paste veel op en de buurkinderen kwamen vaak vragen of oma ook buiten kwam spelen. Inmiddels heeft ze zelfs vier achterkleinkinderen. Belia kijkt dan ook tevreden terug op haar lange leven. “Toen mijn man er niet meer was, keeg ik een klein pensioen dus ik heb me goed kunnen redden. Bovendien heb ik fijne kinderen die goed voor me zorgen!”

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Het laatste nieuws

Uit de krant