Lintje voor inzet voor ‘Zonnebloem’

Je stapt het restaurant binnen om met familie een hapje te eten en wordt, volkomen onverwachts, ontvangen door burgemeester Hans Wagner. Vervolgens wordt je toegesproken met de woorden: “Het heeft zijne Majesteit de Koning behaagd mevrouw Yvonne Martha Jeannette Bil-Gorter te benoemen tot Lid in de Orde van Oranje – Nassau omdat zij zich al meer dan dertig jaar inzet voor de Zonnebloem, afdeling Rhoon-Poortugaal”. Pas de volgende dagen realiseert Yvonne zich wat er nu eigenlijk is gebeurd en is ze ontzettend blij met de onderscheiding. “Ik was ontroerd dat iedereen zoveel goeds over me vertelde.”

Albrandswaard – “Het was een geweldige avond, maar gegeten hebben we niet meer,” zegt Yvonne Bil. De dagen voorafgaand voelde Yvonne al dat er mogelijk iets speelde.” De dag na de uitreiking zou ik mijn zeventigste verjaardag vieren en ik dacht dat de familie het een dag eerder wilde vieren.”
 

Amerika

Toen ook nog eens mijn dochter uit Amerika onverwachts aanbelde, werd het vieren van mijn verjaardag met z’n allen steeds sterker. Dus wij woensdagavond naar Tasman. Maar laat mijn man nu heel ongelukkig parkeren en ik bij het uitstappen midden in de modder vallen. Mijn man helpt me overeind, maar wordt ook vies. Net als we weer naar huis willen om wat schoons aan te trekken komt de bedrijfsleider naar buiten en zegt dat hij wel door zal geven dat we er aan komen. Ja, toen gingen de alarmbellen af.”
 

Alarmbellen

Alle publiciteit vindt Yvonne maar zozo. “Maar ja, ik vind het wel belangrijk voor de Zonnebloem. Het is een goede organisatie die veel voor mensen betekent en dat mag ook wel eens worden gezegd. We draaien met vrijwilligers en die zijn nog altijd welkom.” Het is duidelijk dat het hart van Yvonne bij de Zonnebloem ligt ook al is ze na 32 jaar secretariswerk gestopt met deze bestuursfunctie. “Ik heb behoorlijk last van mijn knieën dus lopen gaat moeilijk en de druk werd te veel. Ik ben iemand die altijd alles op het laatste moment doet, dan presteer ik het beste, maar het zorgt wel voor stress.”

Haar man die haar bijstond met kopiëren en boekhouden heeft het no ook iets rustiger. “Het gebeurde wel dat ik hem opbelde om te vragen of hij klaar was om naar huis te gaan en dan voelde hij nattigheid. Vervolgens vroeg ik hem een stapel papieren te kopiëren die ik die avond nodig had. Dat deed hij graag voor me, maar zei wel dat als ik zijn secretaresse zou zijn hij me zou ontslaan. Iedere keer maande hij me om bijtijds met werk te beginnen, maar dat zit nu eenmaal niet in mijn genen.”
 

1982

Yvonne startte met haar werk voor de Zonnebloem begin 1982. Niet zo gebruikelijk voor een jonge moeder met twee kinderen van zes en negen. “Dat komt door pastoor Molenkamp. Hij kwam langs toen we vanuit IJsselmonde naar Rhoon verhuisden en vroeg of ik een missiegroep op wilde zetten. Ik had daar ook al in IJsselmonde mee te maken gehad. Maar in een, voor mij nog vreemde gemeente, wilde ik dat niet. Vervolgens vroeg hij of ik wat werk voor de Zonnebloem wilde doen. Ik begon met voorlezen in de Klepperwei, werd al snel penningmeester en daarna secretaris.” Maar naast de bestuursfunctie hield Yvonne zich onder andere ook bezig met het organiseren van uitjes.
 

Luilakkenwerk

“Als je dan na afloop een bedankje krijg of een kaartje met oud en nieuw dan weet je weer waar je het voor doet. Als mensen genieten dan is dat fijn.”

De tijd die vrijkomt gaat nu op aan mantelzorg voor haar vader. “Maar het is heerlijk dat ik nu de druk niet meer voel om alles op tijd af te hebben. En het weekeinde is voor ons echt luieren. Luilakkenwerk noemen we dat. Lekker laat opstaan, laat aankleden en lekker luieren.”

(Door Marianne van der Ham)