Syrische Jamal en Nermin richten zich na ontberingen enthousiast op toekomst in Rotterdam

De Syrische Jamal (29) en Nermin (24) richten zich enthousiast op hun toekomst in Rotterdam. Dat er achter hun positiviteit een verleden met ontberingen schuil gaat, zou niemand bedenken.

Door Mirjam Collens

Ze verwelkomen hun bezoek met een lach en zelfgebakken zandkoekjes met dadels en thee. Nog niet met een ‘natte t’ maar het Syrische gezin is aardig op weg. Toen ze 1,5 jaar geleden de flat betrokken in Charlois, zorgde ‘google translate’ nog voor hilarische gesprekken met hun buurvrouw. Inmiddels kunnen ze verbazingwekkend goed met het Nederlands uit de voeten. “We gaan vier keer per week naar school voor Nederlandse les.” Daarnaast krijgen zij huiswerk mee en doen ze met plezier vrijwilligerswerk. Nermin als gastvrouw in hun school en Jamal op een sportschool. Hun zesjarige zoon Saïd doet het goed op school en spreekt ook een aardig woordje Nederlands.

De opgegeten koekjes worden vervangen door nieuwe. “Eet”, glimlacht Nermin. Ook Yvonne ontkomt niet aan deze eetbare gastvrijheid. Zij speelt met Saïd een spel, terwijl hij de show steelt. Yvonne is het taalmaatje van Nermin, werkzaam als vrijwilligster bij Stichting Nieuw Thuis Rotterdam. “Zij is niet alleen mijn taalmaatje. Ze is ook familie, ze is heel lief en we houden van haar.” Ze gaan Yvonne missen als zij straks voor onbepaalde tijd gaat reizen. Ook Katja, Jamals taalmaatje, is familie. “We lachen en we huilen samen.” Wekelijks komen de vrijwilligers op bezoek en helpen hen op taalgebied en met andere ondersteunende zaken. Een luisterend oor bieden lijkt ook niet onbelangrijk na hetgeen ze hebben meegemaakt: “Mijn lichaam is hier, mijn hoofd in Syrië.”

Na een erbarmelijke reis door een ontelbaar aantal landen, arriveerde het gezin twee jaar geleden in Nederland. “We hebben een maand gelopen.” Ze vertellen over de zinkende boot naar Samos, over huilende, bange mensen en de verschrikkelijke ervaring in Servië: “De politie sloeg de mannen. Het Rode Kruis mocht ons niet helpen.” Saïd was daar bijna gestorven aan onderkoeling: “Hij liep blauw aan.”

Wat nu belangrijk is? “Blijven praten met andere mensen en werk vinden.” Dat hun focus op de toekomst gericht is, mag duidelijk zijn. Ze zijn blij weer een eigen plek te hebben in Rotterdam en vinden de contacten met collega’s, medeleerlingen en buurtgenoten prettig. Zo hebben ze het erg gezellig met hun Poolse buren en wisselen lekkernijen met elkaar uit. “In onze cultuur moet de vrouw nog uitgebreid koken. Gelukkig helpt Jamal mee in het huishouden. Waarom wij nog kunnen lachen?” Nermin kijkt naar haar echtgenoot: “We hebben Saïd en elkaar.”