Wëreldbänd
Wëreldbänd Foto: The Artist Cube

Ingezonden: De mannen van de Wëreldbänd slaan hun vleugels uit

Algemeen 70 keer gelezen

Rotterdam - Dit stuk is ingezonden via www.dehavenloods.nl.

De opmars van de Wëreldbänd is niet te stuiten. Niet alleen oogstten ze voor hun show Släpstick in Nederland een ware sterrenregen, ook op het jaarlijkse theaterfestival in Edinburgh, waar ze afgelopen zomer een maand stonden, gooiden ze hoge ogen. Ze sleepten zelfs een prestigieuze Spirit of the Fringe Award in de wacht. Het buitenland ligt daarmee open voor de vijf muzikale cowboys die in Släpstick een verrassende ode brengen aan een bijna vergeten kunstvorm: slapstick. “Ongekend hoog amusementsniveau, modern, vernieuwend en humoristisch,” schreef de Volkskrant (*****). “Magistrale ode aan de slapstick,” kopte Trouw (*****) en NRC (****) noemde de show “variété op lachwekkend hoog niveau.”

In een kleine twee uur komt een keur aan acts, scènes, grappen en muzikale virtuositeit langs in sneltreinvaart. Een eerbetoon aan grote muzikale komieken: van de middeleeuwse troubadour tot aan Spike Jones, van de Marx Brothers tot aan Mini & Maxi. Ontsporende scènes met een twist, waar het vakmanschap vanaf spat. Rogier Bosman, een van de oprichters van de Wëreldbänd, vertelt: “Wij zijn van oorsprong muzikanten, dus veel van onze scènes ontstaan vanuit de muziek. Omdat we met zijn vijven zijn, heeft ieder van ons zijn eigen kracht en invalshoek. De een is grappiger, de ander soms wat serieuzer of juist dromeriger. Maar voor ons is humor het belangrijkste.” De setting in Släpstick is die van een smaakvolle, rokerige nachtclub uit de jaren twintig. Naast muzikale en fysieke acts en grappen kent de voorstelling twee stomme films die ter plekke begeleid worden. “Dit zijn de grappen, de stijl en de tijd waar wij alle vijf van houden en veel affiniteit mee hebben. Dus het idee voor de show was er heel snel en zit ons als gegoten. Het is gebaseerd op het kermis- en het circusgevoel dat je je ogen uitkijkt. Achter elke hoek zit weer iemand die iets geks, raars of grappigs doet. Zo wilden wij Släpstick ook vormgeven.”

Het is alsof met Släpstick alles op zijn plek valt. De theatermakers snuffelden aan het circus in de twee keer dat ze meededen aan ‘Cirque Stiletto’ met respectievelijk Ellen ten Damme en Karin Bloemen als leading ladies. Het bleek dat de Wëreldbänd veel gemeen had met de circusartiesten die ook in die shows optraden. Qua manier van werken en nadenken over een act. Wat die manier dan is? Bosman: “De precisie. Het publiek denkt vaak dat we staan te improviseren, maar onze show is tot op de honderdste seconde vastgelegd. Anders gaat het mis. Als je een instrument gooit en niemand vangt het… Dat is bij circusartiesten hetzelfde. Ze zijn heel precies en oefenen net zo lang totdat het lukt. Ook de dingen die eigenlijk niet zouden moeten lukken.”

De mannen van de Wëreldbänd zoeken in Släpstick meer dan ooit de lol op, met gebruikmaking van het grote arsenaal aan instrumenten dat de mannen ook nog beheersen. “We maken het liefst een liedje of een act waarbij we ineens iets heel anders gaan doen. Een onverwachte hoek om slaan, als het ware.” Want bij de Wëreldbänd is het de sport om altijd alles anders te doen dan anders. “Dat is onze ambitie. Op alle vlakken. Vermoeiend? Soms wel, ja.” Bosman lacht. “Wij willen dingen nou eenmaal graag anders invullen dan traditioneel gebeurt.”

Na achttien jaar spelen, waarvan zo’n tien jaar in het theater, met vier theaterprogramma’s en uitstapjes met zowel Brigitte Kaandorp als het Residentie Orkest, komen de mannen van de Wëreldbänd dus steeds dichter bij de kern. Ze manifesteren zich in Släpstick meer dan ooit als muzikale komieken. Met humor op het snijvlak van lachen en waar het kan ook een beetje schrijnen. En dat slaat ook in het buitenland aan, merkte de groep deze zomer op het theaterfestival in Edinburgh. “Na de geweldige recensies in Nederland wilde we het internationaal proberen,” legt Bosman uit. “Edinburgh was één groot avontuur. Gelukkig merkten we al vrij snel dat we vleugels kregen. We werden een soort lieveling van het festival en daar hoefden we onze stijl of sfeer niet voor aan te passen. Wij zijn niet van de seks, drugs en rock ’n roll, wij zijn eerder een stel lieve jongens die met een glas karnemelk in de hand een mooie voorstelling willen maken. Na een paar dagen had het publiek ons ontdekt en, niet onbelangrijk, buitenlandse boekers.” Dat betekent dat de Wëreldbänd binnenkort speelt in Duitsland, Denemarken, Italië en Engeland.

Ook India, Korea en China hebben interesse, maar het is de vraag of dat praktisch lukt, laat Bosman weten. Er moeten nogal wat decorstukken en een wagonlading instrumenten mee in dat geval. “Die logistiek is lastig, ja. Maar wat het mooie is: in Släpstick zitten allerlei verwijzingen naar bijvoorbeeld Laurel & Hardy en Charlie Chaplin. Niet per se grootheden in Azië, ze zijn daar niet opgegroeid met die films. We vroegen ons af of de show dan overeind bleef. Wat bleek? Dat maakt, excusez le mot, geen reet uit. Als iemand een plank tegen zijn kop krijgt, moet je sowieso lachen. Net zoals om een te grote broek, een goed getimede vechtscène of als een van ons van een ladder af knalt. Dat vonden wij meesterlijk om te ontdekken: het is kennelijk universele humor. Iets waar wij in Nederland eigenlijk ook al achter waren gekomen, omdat we regelmatig asielzoekers uitnodigen om onze voorstelling te bezoeken. We zijn ook helemaal niet politiek geëngageerd, er zit geen enkele boodschap in Släpstick. We hopen alleen dat mensen keihard moeten lachen.”

Wëreldbänd speelt Släpstick in het Oude Luxor op woensdag 7 februari (aanvang 20.00).

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Het laatste nieuws

Uit de krant