‘Ik mag toch zelf beslissen of mijn kind naar een bepaalde film mag kijken?’

Rotterdam - Wanneer mag een kind doen wat ie zelf wil? Wie bepaalt of een kind naar een bepaalde film mag? De bioscoop, of de ouder? We kregen een ingezonden stuk binnen van Yvonne Ehbel over dit voor veel ouders (en kinderen) herkenbare onderwerp.

‘Mijn beste vriend is werkzaam in de horeca en heeft zijn kind om de drie weken een heel weekend op bezoek. Soms onverwacht komt zijn zoon voor één dag op een zondag. Tegenwoordig heel normaal: ouders gescheiden en ‘het kind’ pendelt tussen ma en pa op en neer. Afgelopen zondag was het ook papadag, niet echt gepland maar de jongen van 15 jaar werd om 9.30 uur al door mams bij zijn paps afgezet. Voor de jongen een groot feest, maar soms voor papa een tikkeltje te vroeg. Pa ging de avond ervoor erg laat naar zijn bed. Maar niet klagen, immers alle spaarzame uren die je met je zoon kan doorbrengen in de ook zo spaarzame tijd, doen je het slaapgebrek vergeten. 

‘Wat gaan we doen vandaag’, dacht mijn vriend en zijn zoon verheugd zich alweer op een onvergetelijke dag met zijn vader.

‘We gaan vanmiddag naar de bios en we gaan een nieuwe film zien.’ Hij weet inmiddels waar ze beiden van genieten. Beetje spanning, beetje actie etcetera. Zoon is inmiddels met zijn 15 jaar haast net zo groot als papa 1.76 meter met schoenmaat 46. Veel kinderen van deze tijd groeien als populieren en steken op puberale leeftijd al een stuk boven pa of ma uit.

Bij de bios aangekomen vraagt een wat norse dame, achter het glazen loket van kaartverkoop of het kind een ID kan laten zien. Natuurlijk heeft hij zijn ID in zijn broekzak en toont dit aan de wat norse dame.
‘Ik kan u geen kaartjes voor deze film geven, deze jongeman heeft nog niet de leeftijd om deze film te mogen zien’,  geeft ze met een strak gezicht te kennen.

Mijn vriend geeft op een rustige en kalme toon, de dame de mededeling dat het ‘zijn’ zoon is. ‘Ik mag toch als vader zelf beslissen wat hij wel of niet mag zien. Ik ben er zelf bij.’ De dame blijft bij haar besluit. Geen toegang tot deze film. Over en uit. Einde verhaal. Paps zegt nog tegen de dame dat hij het belachelijk vind dat een kind onder begeleiding van een ouder niet de bios in kan komen.

Teleurgesteld zoeken ze een andere bios en film, waar het kind wel met zijn leeftijd naar binnen kan en mag.
Het was weer een fijne en leuke dag samen. 
Waar ligt de grens van bemoeien met opvoeding van de overheid of norse dames met het ouderschap. Uiteraard NIX18 blijft NIX18. Daar is nixs mis mee. Maar ach naar de bios op een zondagmiddag samen met je kind. 
Ik denk er nog even over na.

Zelf nam ik mijn nichtje van 17 jaar, zes dagen mee naar Parijs. Cadeau voor haar afstuderen en verjaardag. Ik wist dat ze af en toe een glaasje alcohol dronk, niet in het geniep maar met mams op een vakantiereis of zelfs af en toe bij speciale gelegenheden thuis. Geen probleem. De nichtjes van 17 jaar zien er tegenwoordig meer volwassen uit dan in mijn jonge jaren. In Parijs werd gelukkig nooit om een ID gevraagd als ik haar mee uit nam naar een restaurant of café, wat altijd overdag geschiedde. Een club of discotheek in de avond was niet de optie. Ik wist immers dat dit geen goed idee was. Ze zou er, ook met mij, nooit toegelaten worden. Het stond ook niet op de lijst ‘wat gaan we doen in Parijs’.

Onlangs was ze jarig, 18 jaar. Ze zag er zo enorm naar uit. ‘18 jaar tante’, appte ze mij, ‘dan mag ik overal een wijntje bestellen. Wat een feest, ik mag zonder toestemming onder de zonnebank, een tattoo of een piercing nemen, als ik dat zou willen. Mijn rijbewijs halen etc.’

Er gaat voor haar een nieuwe wereld open. Het idee, dat ze als 18-jarige zelf mag beslissen geeft haar een enorme vrijheid, in haar hoofd, lijf en voorkomen.  Het moment te beseffen dat je op eigen benen kan en mag staan, onafhankelijk en vrij te zijn maakt een mens sterk. Dat heeft niets met leeftijd of onderwerp te maken.

Of mijn nichtje al haar verworven vrijheden gaat uitvoeren? Geen idee. Ik denk er nog even over na.’

Yvonne Ehbel