Kraanmachinist Rik Romijn weet wat ‘niet lullen, maar poetsen’ betekent

Rotterdam - Dit bericht is ingezonden via www.dehavenloods.nl. Iedere Rotterdammer kan daar zelf een bijdrage aan De Havenloods plaatsen!

Het leven van Rik Romijn, 25 jaar, bestaat grotendeels uit zijn werk in de haven. Als kraanmachinist weet hij als geen ander wat de Rotterdamse ‘niet lullen, maar poetsen’-mentaliteit inhoudt. Zijn passie voor de haven is al vanaf jongs af aan zichtbaar aanwezig.

Hoe ervaar je je werk als kraanmachinist?

“Mijn ouders zijn schippers en zo ben ik op vroege leeftijd al in aanraking gekomen met de havens. Als klein jongetje vond ik het mooi om bij mijn ouders aan boord naar de kranen te kijken. De lampjes, de lichtjes, de kranen: alles leefde. Het is een mechanische dat alsmaar doorgaat. Zo werd ik verliefd op de havens en ben ik in de havens beland. Ik doe het nu al vanaf mijn zeventiende. Eerst mocht ik af en toe draaien op de kraan. Op mijn 21e ben ik echt machinist geworden bij zeehavenbedrijf Dordrecht (ZHD) en nu werk ik al vier jaar als kraanmachinist.”

Wat vind je intrigerend aan je havenwerk?

“Iedere dag is anders. Ik vind het mooi als ik ‘s morgens, wanneer ik uit mijn werk kom, de zon zie opkomen en de havens zie verlichten. Dat is een echt kippenvel-momentje. Iedere dag is anders. Ik werk op een zelfdrijvende kraan: zo ben ik altijd op verschillende plekken, zie ik verschillende schepen en werk ik met verschillende mensen.”

Wat is de haven voor jou?

“Het kloppende hart van Nederland. Alle goederen, alles wat je maar kunt bedenken, komt binnen bij de havens. De energie, de kolen, het voer voor de dieren. Maar ook goederen als schoenen, staal en smartphones. Zonder de havens zou Nederland op een heel andere manier draaien. Om deze reden vind ik mijn werk zo mooi: we houden samen het mechanisme draaiend.”

Welke sfeer proef je in de havens?

“Als je in de havens werkt, dan houd je wel echt van de havens. Ik vind het lastig om dat te verwoorden, het “houden van”. Het is een gevoel en een sfeer die in de havens aanwezig is. In de havens lopen karakteristieke mensen. Ze zijn recht voor hun raap, ze zijn uitgesproken. Dat komt voornamelijk naar voren in de kantine. Het arbeidsetos, de werklust, is een vibe die hier echt leeft. Deze Rotterdamse sfeer komt ook in een andere mate naar voren. We klagen namelijk de hele dag door. ‘Het werk is niet leuk, het weer zit niet meer, et cetera’. Toch komt iedereen elke dag weer terug. Het is echt iets wat je moet beleven door er te zijn en door het mee te maken.”

Als je geen kraanmachinist zou zijn, welke baan ambieer je dan?

“Naast de haven, zou ik wellicht maatschappelijk werk willen doen. Met mensen werken die het minder hebben dan ik. Er is nog te weinig aandacht in deze wereld voor de minderheden. Ik vind het belangrijk dat iedereen in de maatschappij een kans verdient en op zijn eigen manier kan bijdragen aan deze samenleving.”

Hoe is het om een van de jongste kraanmachinisten van het bedrijf te zijn?

“Ik ben een van de jongsten van het bedrijf, maar dat heb ik nooit als ‘vervelend’ ervaren. Mijn collega’s vonden het juist leuk om te zien dat ik, als klein ventje, enthousiast was. Ze wilden mij juist graag veel leren. Toen ik net kwam kijken, hebben zij mij de kans gegeven om onder andere zelfstandig schepen te lossen en vonden ze het gaaf om te zien dat ik die pakte. Dat ging goed en dat zorgde voor wederzijdse waardering van mijn collega’s. De start van mijn baan als kraanmachinist was spannend, maar door de hulp van mijn collega’s ben ik op mijn gemak gesteld en zag ik in dat mijn kwaliteiten hier tot zijn recht kwamen. “