De droom van Liesbeth Kerstens kwam uit: een eigen gezinshuis in Peru

Rotterdam - Als kind speelde zij al dat haar knuffels van straat kwamen en dat ze dan bij haar mochten wonen. Nu runt Liesbeth Kerstens, oud-directeur van de Rotterdamse stichting Hoedje van Papier, gezinshuis Pachachaca in Peru. Samen met haar Peruaanse man Pavel biedt zij dertien kinderen daar een veilig onderkomen.

Door Bart van Zessen

Het was een droom die uitkwam en tweeënhalf jaar geleden in vervulling ging. Toen liet Liesbeth Rotterdam achter zich om weer te gaan wonen in Peru. Maar niet alleen dit keer. Samen met Pavel, die ook twee jaar in Rotterdam woonde, begon zij een nieuw avontuur: Casa Familiar Pachachaca oftewel: een gezinshuis in Calca, in de buurt van Cuzco. “Als we wakker worden, zijn de kinderstemmetjes het eerste dat we horen.”

Als één van de oprichters en daarna directeur van Stichting Hoedje van Papier zette Liesbeth zich vanaf 2008 in voor Rotterdammers. In eerste plaats voor kinderen uit minder bedeelde gezinnen en achterstandwijken. “We organiseerden, net als in Peru sinds 2004, creatieve workshops, bijvoorbeeld journalistiek, om deze kinderen de kans te bieden hun talent te ontwikkelen. De kinderen maakten dan bijvoorbeeld in een aantal weken een magazine met hun verhalen en foto’s om te laten zien: dit vinden wij belangrijk, dit is onze mening.”

In Peru zijn er nog altijd heel veel kinderen die zelf moeten overleven. Ze leven op straat, worden er op uitgestuurd om te werken of worden uitgebuit en misbruikt. “Wij willen die kinderen de kans bieden om veilig op te groeien en zelfstandig te worden. In huis helpen ze mee met boodschappen doen, koken, in de tuin werken. Indien mogelijk houden we nauw contact met de familie van de kinderen. Het doel is altijd om hun relatie te verbeteren. Het mooiste zou zijn als de kinderen op den duur weer terug kunnen naar hun eigen familie.”

Het huidige leven in het gezinshuis bevalt prima. “Na jaren als directeur kreeg ik zelf weer zin om meer in contact te zijn met mensen, met kinderen. Het is nooit saai, altijd gezellig. Je bouwt echt een band op met de kinderen. Wat heel bijzonder is. Je kunt echt iets van jezelf delen met anderen, daar iets goed mee doen. Dat is een mooie manier van leven.”

Voor haar werk als adviseur van Stichting Hoedje van Papier is Liesbeth nog steeds elk jaar twee keer in Rotterdam.”En dat stukje zou ik ook niet willen missen met familie en vrienden en Rotterdam. Er zijn hier zoveel verschillende dingen qua muziek, eten, cultuur, talen, religie, meningen, ervaringen en verhalen uit heel de wereld. Dat is echt uniek en maakt het leven rijker!”