Kees Commijs (74) uit het Oude Westen is een druk baasje met het hart op de juiste plek!

Rotterdam - Kees Commijs (bijna 74) uit het Oude Westen is al zijn hele leven een druk baasje met het hart op de juiste plek. Kees’ liefde ligt misschien nog het meest bij Tennisclub Oude Westen waarvan hij al dik twintig jaar de beheerder is. “Van alle kids die hier getennist hebben, is er niet één in de goot terecht gekomen.”

Door Els Neijts

Vanuit zijn huis aan de Tiendstraat kan Kees de verstopte tennisbaan - mét zelf getimmerd clubhuis - dag en nacht in de gaten houden. “Vroeger stond er een kleuterschooltje. Toen dat afgebroken werd, was de vraag wat we met dat braakliggende stuk grond zouden doen. De meeste bewoners wilden een tennisbaan, want hoewel je aan de andere kant van de West-Kruiskade ook een tennisparkje hebt, stak niemand de straat over. Tussen de mensen van de noord- en de zuidkant zit nog steeds een hemelsbreed verschil!”

Kees wierp zich behalve als beheerder ook op als trainer. “Vorige week liep ik nog een jongen tegen het lijf die hier getennist heeft. Die zei ‘Kees, we zijn je zo dankbaar’. In het weekend zaten die kids allemaal bij ons en maakte ik voor 75 cent broodjes köfte of frikandel. Op een campinggas-brander én halal!”

“We moesten eens naar een toernooi in Hellevoetsluis. Daar liepen allemaal regionale trainers rond, maar we hebben ze met onze ‘straatjongens’ in spijkerbroek helemaal van de baan geslagen.”
Kees heeft ook honden en een konijn. Hij is altijd wel iets aan het (ver)bouwen, houdt postduiven (www.postduivencoach.nl) schrijft columns en gedichten en speelt amateurtoneel bij het Rotterdams Wijktheater. Daardoor werd hij zelfs gevraagd mee te doen in de Benidorm Basterds.

Tussen de bedrijven door zorgt hij er ook nog voor dat de financiën en andere administratie op orde blijven. “Vroeger kregen we 800 gulden subsidie per jaar. Daar deed ik heel veel van. Ik had zelfs een spaarpotje.”

De subsidie is inmiddels 1500 euro, maar vaak moet daar geld bij. “Toen Aboutaleb een voorstelrondje in het Oude-Westen kwam doen, vertelde ik hem dat ik met een rekening in mijn maag zat. Hij beloofde snel te komen kijken. Ik dacht ‘Eerst zien, dan geloven’, maar hij liet binnen drie dagen bellen voor een afspraak. Die man is écht geen ambtenaar. Hij doet alles in drie dagen in plaats van het te laten verstoffen.”
Toch was het niet altijd feest op de tennisbaan. “Ik heb er ook zat mentale dreunen opgelopen”, geeft Kees eerlijk toe. Maar daar trad zijn vrouw Ina vaak kordaat tegen op. “Ik ben in ditzelfde huis geboren en heb in de bajes in Dordrecht gewerkt, dus ik ken het klappen van de zweep. Ik heb vooral aan het gevangeniswezen een grijze kijk op de mensheid overgehouden. Ik vind iedereen een teringlijer, tót het tegendeel bewezen is!” Kees zelf blijft mild. “Ik word nog wel eens teleurgesteld, maar ach... Als het straks weer zomer is...”