Misja Immink ziet geluk in de kleinste dingen: ‘Raamgluren of juichwilgen kijken’

Rotterdam - De Rotterdamse kunstenaar/docent Misja Immink (43) bezit de gave geluk te zien in de kleinste dingen. “Geluk is tegenwoordig misschien een uitgehold begrip, maar ik las ooit: ‘De wereld is een hel, maar wat goed is moet je de ruimte geven’.”

Door Els Neijts

Om zijn manier van kijken te delen, zet Misja spontane invallen om in acties waar ook anderen vrolijk van worden. Zijn project Gelukswandelingen groeit als kool. “Toen ik gevraagd werd om mantelzorgprojecten op te waarderen, kwam ik Herman tegen. Die had voor zijn man die aan Parkinson leed, veilige wandelingen uitgezet. Mét vluchtroutes en plekken om iets te drinken of te plassen. Samen hebben we één project gedraaid, maar een jaar later vroegen Humanitas Bergweg en Antonius Binnenweg of ik die wandelingen als dagbesteding wilde organiseren. Inmiddels gebeurt dat voor zestien huizen en Laurens wil er voor alle huizen zelfs tien per jaar. Zo’n rolstoelbrigade roept veel sympathie op. Als je ziet hoe iedereen opleeft... Daar krijg je zelf ook energie van én je gaat beter om je heen kijken. Soms gaan we raamgluren of naar juichwilgen kijken. Zelfs bij mensen die niet meer praten zie je in hun ogen dan iets opflikkeren.”

Misja vertelt waarom hij aan zijn projecten begon. “Toen ik in Rotterdam kwam wonen, kende ik geen hond. Daarom ben ik met een zelfgemaakte flyer op straat gaan staan, met de vraag wie zin had om te gaan voetballen voor goede doelen. Zo hoopte ik ook andere Rotterdammers te leren kennen. Dat lukte wonderwel. Ons team Immenko bestaat uit spelers met uiteenlopende achtergronden. Zelf ben ik van mijn moeders kant Indisch, mijn vader is een witte van Curaçao. Ons team eet vaak samen, steeds uit wéér een andere keuken.’’

“Ik was een soort zolderkamerkunstenaar die een beetje les gaf, operateur was bij Cinerama en rondleidingen hield in Boijmans. Ik heb wel de academie gedaan en filosofie gestudeerd, maar uiteindelijk ben ik de kunstenaar geworden die er altijd bij werkt.” Inmiddels heeft hij een eigen museum. “In mijn vorige huisje hing mijn werk in het trapgat. Toen ik weg ging was ik een beetje verdrietig. Daarom heb ik de nieuwe bewoners gevraagd of mijn werk in het trapgat mocht blijven hangen. Museum Het Trapgat!”

Kijk voor meer info op www.misjaimmink.nl.