Afbeelding

‘Meerdere keren per dag krijg ik te horen dat ik een kankerjuf ben’

Algemeen 142 keer gelezen

Rotterdam - In onze krant in Vlaardingen (Groot Vlaardingen) staat deze week een column van de Vlaardingse blogger Bianca van der Meer (zie hieronder) over haar werk op een school in Rotterdam-Zuid. Van der Meer schreef de column eerder deze maand tijdens het Schrijfdorst Festival in KADE40. Bij een workshop van AD-columnist Carrie Jansen kregen deelnemers een begin- en een eindzin en een kwartier de tijd. Bij Bianca resulteerde dit in een column over een voorval in een van haar klassen op het speciaal onderwijs (cluster 4). Het is een verhaal met harde woorden; voor Bianca de dagelijkse realiteit op haar werk. Normaal schrijft ze op haar blog Morgenblond vooral over de verbouwing van haar woning en Volkswagenbus. Gedreven door de positieve reacties bij de workshop, maakt ze nu ook deze persoonlijke column wereldkundig. Zie ook www.morgenblond.nl

Lees hier de column uit Groot Vlaardingen van vandaag;

‘Nee, het stormt niet. In elk geval niet buiten. Er klettert geen regen door de straten van Rotterdam-Zuid. In mijn klas stormt het als een malle. Dat wil zeggen dat de groep zich aan het vormen is. De pikorde moet worden bepaald. Wie is de baas? Wie is de loopjongen? Er zijn hele theorieën over hoe zo´n stormingsfase verloopt. Als docent moet je dit goed begeleiden. Doe je dat niet dan gaat het mis. En wie zijn schuld is dat dan? Precies.

‘Ik slik. Ik tel.

Ik ga door.’

Het is oktober. De storming is nog in volle gang. Elke dag zet ik alle zeilen bij. Met andere woorden: Ik voorkom dat er stoelen door de klas gaan. Ik los scheldpartijen op. Ik voorkom dat Alfred en Mohamed elkaar het ziekenhuis in trappen. Gewoon, door er tussen te staan. Dat het gestrekte been van Alfred mij op mijn enkels raakt, neem ik voor lief. Of op zijn minst, ik ben eraan gewend geraakt. Het is normaal. Ik kijk er simpelweg niet meer van op. Just another day. Meerdere keren per dag krijg ik te horen dat ik een kankerjuf ben. Of wijf. Kankerwijf. Ik moet vooral doodgaan. Bij voorkeur zo snel mogelijk. Als het even kan dan ook graag aan kanker. Ik slik. Ik tel. Ik ga door.

Drie jongens vechten elkaar door de klas. Ze belanden plots achter mijn bureau. Ik schrik. Ik hef mijn arm op en duw. Ja, ik duw. Een paar dagen later zal blijken dat ik bij het schoolhoofd moet komen. Er ligt een klacht. Ik ga dit heus wel oplossen. Toch doet het zeer. Elke dag sta ik hier met geduld. Met empathie. En elke dag geef ik nieuwe kansen. Ik verzuip hier soms in. Terug in de klas. Geen enkele leerling luistert naar mij. Het stormt. Willem komt zijn werk inleveren. In alle woestenij heeft hij zijn les gemaakt.

Dat was me gek genoeg niet eens opgevallen.’

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Het laatste nieuws

Uit de krant