Edward van de Vendel schrijft alsof hij het uit z’n mouw schudt

Rotterdam - Schrijver en vertaler Edward van de Vendel heeft vrijdag 29 november de Anna Blaman Prijs 2019 gekregen. In het Rotterdamse stadhuis overhandigde burgemeester Aboutaleb de prijs, die een bekroning is van een waardevol auteurschap voor Rotterdam en de regio.

door Mark Boninsegna

‘Zo overtuigend, ontroerend en doordacht schrijven en het eruit laten zien alsof je het toevallig even uit je mouw hebt geschud: dat kan alleen een literair zwaargewicht’, aldus de jury.

Reden genoeg om een bakje koffie te drinken met jeugdboekenschrijver, dichter en vertaler Edward van de Vendel in Bar Brasserie Engels, vlakbij Rotterdam Centraal, de plek waar hij iedere dag komt en zich afvraagt, wanneer hij naar de mensen kijkt die komen en gaan, wat hún verhaal is.

“Het leuke aan jeugdboeken is dat er altijd hoop in zit. Ik houd ook niet zo van boeken voor volwassenen met van die zware thema’s,” vertelt Edward. “Het boek moet eindigen met iets waarmee je door kunt. Dat vind ik iets dat in het leven ook van belang is. Ik kan niets met pessimisme. Uit noodzaak. Want, als ik daarin zou vallen dan denk ik dat ik helemaal depressief zou worden.”

En toch hoeft er geen onderwerp geschuwd te worden in de jeugdliteratuur vindt Edward. “Want, wat is er voor verschil met dat wat jongeren meemaken en wij, volwassenen, meemaken? Jongeren maken ook heftige dingen mee. Zeker in deze tijd met social media. Heel veel jongeren zijn bijvoorbeeld bezig met mentale gezondheidsproblemen. En dat komt, denk ik, door de druk over hoe je gezien wordt. Of je knap bent, of dat je instagramwaardig bent of niet, hoe hoog je op de populariteitsladder staat.”

Dat de jury zijn stijl van schrijven er uit kan laten zien ‘alsof hij het toevallig even uit zijn mouw geschud zou hebben’, vindt Edward wel aardig dat dit benoemd is. “Ik gebruik heel vaak bij mijn boeken jongeren die echt bestaan. Soms is dat heel verborgen, dan heb ik met heel veel mensen gesproken en dan maak ik er mijn eigen verhaal van. Maar soms ook heel letterlijk dat ik echt samen met iemand een boek schrijft over zijn of haar leven. Dus uit de mouw schudden, nee. Ik vind het juist hartstikke zwaar altijd.”

Eén van de eerdere winnaars van de Anna Blaman Prijs, Jules Deelder, had naar eigen zeggen niet zoveel geduld om het bijbehorende geldbedrag van de Anna Blaman Prijs er doorheen te jagen; het duurde een nacht. Heeft Edward hier wel het geduld voor? “Haha, een nacht? Dat heb ik niet gered. Maar Jules was toen ook wat jonger dan ik nu ben.”