Romano krijgt groen licht van Mexico voor behandeling tegen MS

Romano Gerritsen (38) is opgelucht en dolgelukkig. Vorige week kreeg hij officieel het verlossende bericht dat Clínica Ruiz in Mexico hem in oktober verwacht voor een stamcelbehandeling die zijn voortschrijdende MS moet stoppen. “Aan die rare ziekte remmen heb ik niks. In 2022 wil ik de kwart marathon lopen.”

door Els Neijts

Romano zat na zijn diagnose in 2018 welgeteld drie weken in zak en as tot hij alweer alles uit de kast trok om de ziekte te lijf te gaan. Hij richtte de stichting Romano’s laatste kans op, in de hoop 70.000 euro bij elkaar te sprokkelen die voor een stamcelbehandeling in het buitenland nodig bleek. “Ik moest de boer op met mezelf. Dat vond ik in het begin best lastig. Hoe ga je iets verkopen met niks, zonder iets terug te doen? Maar veel mensen bleken me goedgezind, van laag tot hoog. Ik kreeg al snel donaties die varieerden van 50 cent tot 5000 euro.”

Luciferhoutjes
Hoewel behalve remmende medicatie absolute rust voor MS patiënten vaak het enige is wat er op zit, verzwakt die rust het lichaam juist weer. Romano weet er alles van. “Na zes maanden had ik benen als luciferhoutjes en was ik bont en blauw van het vallen. Omdat ik altijd al sportief was, ben ik vanuit die instelling gaan zoeken naar mogelijkheden om zelfs in een rolstoel mijn spieren weer sterker te krijgen. Ik ben gaan boksen en fitness minstens twee keer per week. Ook als ik me rot voel! Hoe sterker je lichaam, hoe meer je aan kunt. Dat gaat me straks ook helpen.”

Omdat stamceltherapie voor MS in Nederland nog niet wordt vergoed noch uitgevoerd, richtte Romano al zijn hoop op behandeling in het buitenland. Met volledige instemming van zijn neuroloog in het Maasstad Ziekenhuis. “Die heeft me wel gewezen op de nadelen. Anders komen er problemen met de Tuchtraad. Ik heb ook andere neurologen om een second, third én fourth opinion gevraagd. Je kunt voor een behandeling naar de Filipijnen, India, Israël en zelfs Rusland, maar Mexico lijkt me het beste. Clínica Ruiz bleek heel betrouwbaar. Er zijn al zo’n twintig Nederlanders behandeld en momenteel zitten er ook twee. Die heb ik al gesproken. Bovendien spreken ze in Mexico Engels. Heel fijn, want mijn Spaans is op zijn best toeristisch te noemen.”

Stil en alleen
Het traject dat Romano vanaf eind oktober te gaan heeft, is niet misselijk en roept de associatie op van de Mount Everest beklimmen. “Was dat maar waar”, lacht hij enthousiast. “Ik heb heel veel hard gelopen. Oordoppen op, lopen en verder nergens aan denken. Op zondagen liep ik meestal zo’n 25 tot 30 kilometer en ik heb twee keer de Marathon van Rotterdam gelopen. Tof! Het mooiste daaraan was het moment dat ik alle publiek achter me liet en het Kralingse Bos in dook. Vanaf dat punt moest ik het in stilte én alleen doen. Dat moment komt tijdens mijn behandeling ook. Daar ben ik op voorbereid. Maar ná mijn behandeling moet ik nog vier tot zes maanden in quarantaine.”

Romano bestempelt zijn ziekte droogjes als ‘heel apart’. “Het verloop en de verschijnselen kunnen voor iedereen totaal anders zijn. In eerste instantie dacht ik nog dat ik het aan veel feesten had overgehouden, maar daar bleek het niks mee te maken te hebben. Ontstekingen in je hersenen laten littekenweefsel achter waardoor je allerlei uitvalverschijnselen krijgt. Ook al zoeken de hersenen zelf naar omwegen om die uitval te compenseren. Míjn diagnose heet officieel PPMS, een zeldzame vorm van MS en helaas ook de meest agressieve. Zonder behandeling kom ik in een verpleeghuis terecht. Ik heb nu wel medicatie, maar die remt maar voor 25 procent.”

Moeder is buddy
Het rotste aan zijn ziekte vindt Romano nog dat hij niet voor zijn tweelingdochters van negen kan zorgen. “Gelukkig hebben zij het goede doel inmiddels ook wel scherp en we kunnen altijd videobellen. Beeld zegt soms zelfs meer dan woorden.” Moeder Gonnie gaat mee naar Mexico. “Anders zit ik vier weken met alleen een vreemde opgescheept”, lacht Romano, want er slaapt straks altijd een verpleegkundige in zijn appartement. Gonnie hoefde niet lang na te denken over wat haar te doen stond. “Ik heb meteen alles laten vallen!”

Romano heeft nog 6000 euro nodig, maar heeft zijn hoop gevestigd op de gunfactor die hem al zo ver heeft gebracht. “Gelukkig staat de dollar ook laag”, grijnst hij. 

Doneren kan via: romanoslaatstekans.nl.