Vechtersbaas Meo ging pas bij zijn herseninfarct tegen de grond, nu is hij een lieve jongen

Rotterdam - Vorig jaar werd Meo (41) getroffen door een herseninfarct. Hij werd er ineens de lieve jongen van die hij voorheen nooit was. “Dat infarct heeft mijn leven gered.”

Meo is een goedlachse man. Op zijn haargrens staat met koeienletters ‘Alakondre’ getatoeëerd. “Alle landen betekent dat.” Het is de naam van zijn vriendengroep met Hindoestanen, Marokkanen, Antilianen, alles door elkaar. “Ik dacht: ik heb toch een herseninfarct gehad. Waarom niet gewoon die tattoo op m’n kop?” Alakondre staat symbool voor Meo’s nieuwe leven. “De meeste van die jongens hebben gezeten, maar zijn net als ik aan een nieuw liefdevol hoofdstuk begonnen.”

In het verleden gaf Meo het begrip ‘atje voor de sfeer’ een andere betekenis. “Er gaan veel verhalen over me rond. Ik kon drie flessen whisky achter elkaar leegdrinken. Als ik dan panja was, trapte ik al alle verkeerspalen bij Slinge uit de grond. Ik was gek.”

Meo’s jeugd op Zuid wordt gekenmerkt door geweld. “Op mijn 28ste werd ik het huis uit getrapt. M’n vader sloeg me met een kapmes. Ik heb dat mes vervolgens afgepakt en heb hem geprikt. Hij had maar een kleine bult, maar mijn arm was bijna doorkliefd. Daarna heb ik z’n auto total loss geslagen.” Meo moest vier maanden zitten voor poging tot doodslag.

Cocaïne dreef hem tot gekte. “Om het kwartier moest ik nemen en voelde ik me weer “Superman”. In de periode daarna ging ik m’n eigen shit verkopen, maar toen dacht ik: ja fuck, nu maak ik andere mensen kapot met dat spul. Misschien heb ik daarom dat herseninfarct gekregen. Karma.”

Dat infarct werkte de voormalig vechtersbaas in één keer naar de grond. “Bam, tegen de tafel. Als ik dit eerder had gehad, was ik misschien nog blijer geweest. Het is hard om te zeggen, maar ik ben wakker geworden.”

Meo is gestopt met drinken en drugs. “Ik zorg nu beter voor mijn familie.” Daarnaast richt hij zich op het maken van kunst. Hij heeft alleen problemen met zijn fijne motoriek. “Ik kan nog geen kleine schaapjes maken.”

Peter van Drunen is begeleider bij de Nico Adriaans Stichting (NAS), die zich inzet voor kwetsbare Rotterdammers. Op deze plek stelt hij ze aan ons voor.